Ανάμεσα στις προσωπικότητες, οι οποίες άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία του 20ού αιώνα, συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Η συμβολή του στη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα ήταν τέτοια, ώστε έλαβε το προσωνύμιο «πατέρας της νίκης». Οπωσδήποτε διετέλεσε σημαντικό ρόλο ως πολιτική προσωπικότητα και κατά τα πρώτα έτη του Ψυχρού Πολέμου, όντας μάλιστα ο εμπνευστής του όρου «σιδηρούν παραπέτασμα» (iron curtain).
Ο Ουίνστον γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1874 στο ανάκτορο Μπλένχαϊμ, την αρχοντική κατοικία της οικογένειας Τσόρτσιλ και έδρα των δουκών του Μάλμπορο, στην περιοχή Όξφορντσαϊρ. Πατέρας του ήταν ο λόρδος Ράντολφ Τσόρτσιλ, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας και εξέχον στέλεχος του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου. Μητέρα του ήταν η Αμερικανίδα Τζανέτ Τζερόμ, κόρη του τραπεζίτη και ενός από τους μετόχους των New York Times, Λέοναρντ Τζερόμ. Το 1876, όταν ο Ουίνστον ήταν δύο ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Δουβλίνο, καθότι ο Ράντολφ είχε αναλάβει καθήκοντα του προσωπικού γραμματέα του πατέρα του, Τζον Τσόρτσιλ 7ου δούκα του Μάλμπορο, ο οποίος είχε οριστεί Κυβερνήτης της Ιρλανδίας, τότε τμήματος του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο μικρός Ουίνστον, όμως, μεγάλωσε κυρίως με τη φροντίδα της γκουβερνάντας του, της κυρίας Ελίζαμπεθ Έβερεστ, η οποία, κατά τα δικά του λόγια, ήταν «ήταν η πιο αγαπημένη και η πιο στενή μου φίλη κατά τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου».
Τον Απρίλιο του 1888 πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις για το Σχολείο Χάρροου. Εκεί εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για την ιστορία, με την μελέτη της οποίας ουδέποτε έπαψε να ασχολείται. Έπειτα από επιθυμία του πατέρα του, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Ακαδημία ως δόκιμος αξιωματικός του ιππικού τον Σεπτέμβριο του 1893. Μετά την αποφοίτησή του, υπηρέτησε στην Κούβα, την Ινδία και το Σουδάν. Παράλληλα, εργαζόταν και ως ανταποκριτής βρετανικών εφημερίδων αναπτύσσοντας το ταλέντο του στη συγγραφή κειμένων. Επιστρέφοντας στο Ηνωμένο Βασίλειο, έγραψε το βιβλίο The River War, το οποίο είχε ως κεντρικό θέμα την κατάληψη του Σουδάν από τις βρετανικές δυνάμεις.
Το 1900 εξελέγη βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος. Οι διαφωνίες του, όμως, με πολλές από τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων των Τόρηδων είχαν ως αποτέλεσμα την αποχώρησή του από το κόμμα και την προσχώρησή του στους Φιλελεύθερους το 1904. Στους Φιλελεύθερους παρέμεινε έως το 1924, όταν και εντάχθηκε ξανά στις τάξεις του Συντηρητικού Κόμματος, στο οποίο παρέμεινε έως την απόσυρσή του από την πολιτική το 1955.
Σημαντικός σταθμός στην πολιτική του σταδιοδρομία υπήρξε η εισήγησή του για τη διενέργεια της ναυτικής επιχείρησης στα Δαρδανέλια κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αποτυχία της επιχείρησης είχε ως αποτέλεσμα την παραίτησή του από το αξίωμα του υπουργού Ναυτικών και τον μερικό παραμερισμό του από το κέντρο λήψης αποφάσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο τα επόμενα χρόνια. Τη δεκαετία του 1930 ο Τσόρτσιλ υπήρξε ένας από τους πιο ένθερμους διαφωνούντες με την πολιτική του κατευνασμού απέναντι στον Χίτλερ, την οποία ακολουθούσαν οι συντηρητικές κυβερνήσεις υπό τον Στάνλεϊ Μπάλντουιν και Νέβιλ Τσάμπερλεν. Στις 10 Μαΐου 1940 διαδέχτηκε τον Τσάμπερλεν στην πρωθυπουργία.
Ξεχωρίζει η πρώτη του ομιλία στο βρετανικό Κοινοβούλιο ως πρωθυπουργός, στην οποία τόνισε την προσήλωσή του στη συνέχιση του αγώνα κατά του Χίτλερ:
«Λέγω εις την Βουλήν […] ότι ουδέν έχω να προσφέρω ειμή εργασίαν μέχρις αίματος, δάκρυα και ιδρώτα. […] Αν ερωτηθώ ποία είναι η πολιτική μας, λέγω ότι είναι να διεξαγάγωμεν τον πόλεμον, (επευφημίαι), τον πόλεμον κατά ξηράν, κατά θάλασσαν και εις τον αέρα, τον πόλεμον με όλα τα μέσα τα οποία διαθέτομεν και με όλην την δύναμιν την οποίαν ο Θεός μας έδωσε, και να διεξαγάγωμεν τον πόλεμον κατά μιας τερατώδους τυραννίας, η οποία υπερέβη τον κατάλογον όλων των σκοτεινών και αξιοθρηνήτων ανθρωπίνων εγκλημάτων. (Επευφημίαι). Αυτή είναι η πολιτική μας. Αν ερωτηθώ ποίος είναι ο σκοπός μας, δύναμαι να δώσω την απάντησιν με μίαν λέξιν: Είναι η Νίκη, (επευφημίαι), η νίκη αντί πάσης θυσίας, η νίκη παρά πάντα κίνδυνον, η νίκη, όσον δήποτε μακρά και σκληρά αν είναι η οδός προς επίτευξίν της, διότι άνευ της νίκης η αγγλική αυτοκρατορία και τα ιδεώδη επί των οποίων αύτη βασίζεται δεν δύνανται να επιζήσουν».
Οι χειρισμοί του κατά τη διάρκεια του πολέμου συνέβαλαν αποφασιστικά στη νίκη των Συμμάχων. Μεταπολεμικά υποστήριξε την ιδέα για την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Παράλληλα, κατακεραύνωσε την πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη κάνοντας λόγο για ένα «σιδηρούν παραπέτασμα», το οποίο ύψωσε η Μόσχα στις περιοχές όπου εισήλθε ο ερυθρός στρατός και επιβλήθηκαν κομμουνιστικά καθεστώτα, χωρίζοντας έτσι τη Γηραιά Ήπειρο στα δύο.
Εξελέγη πρωθυπουργός για τελευταία φορά το 1951. Στις 5 Απριλίου 1955 παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία αποσυρόμενος από τον πολιτικό βίο, όπως έγραψε και η «Καθημερινή» εκείνης της ημέρας. Έφυγε από τη ζωή δέκα χρόνια αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου 1965, αφήνοντας πίσω του τεράστια πολιτική και συγγραφική κληρονομιά.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
