Η αποκαλούμενη, «Δίκη των Ιατρών» (επίσημη ονομασία «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά Καρλ Μπραντ κ.ά.») ήταν η πρώτη από τις συνολικά 12 δίκες που διεξήγαγαν οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών στη ζώνη κατοχής τους στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για εγκλήματα πολέμου υψηλόβαθμων Γερμανών αξιωματούχων και βιομηχάνων. Οι δίκες αυτές, οι οποίες επίσημα ονομάζονται «Δίκες εγκληματιών πολέμου ενώπιον των Στρατιωτικών Δικαστηρίων της Νυρεμβέργης», αλλά έμειναν συλλογικά γνωστές ως «οι επακόλουθες δίκες της Νυρεμβέργης», παρά το γεγονός ότι διεξήχθησαν ενώπιον των αμερικανικών στρατιωτικών δικαστηρίων και όχι ενώπιον του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου, πραγματοποιήθηκαν στις ίδιες αίθουσες στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης.
Στη «Δίκη των Ιατρών» συνολικά υπήρχαν είκοσι τρεις κατηγορούμενοι, από τους οποίους οι είκοσι ήταν γιατροί –ο Βίκτορ Μπρακ, ο Ρούντολφ Μπραντ και ο Βόλφραμ Σίβερς ήταν ναζί αξιωματούχοι–, και κατηγορήθηκαν ότι συμμετείχαν σε πειράματα ναζιστών και μαζικές δολοφονίες υπό το πρόσχημα της ευθανασίας. Ορισμένοι αυτοκτόνησαν –οι Φίλιπ Μπούλερ, Ερνστ- Ρόμπερτ Γκράβιτζ, Λεονάρντο Κόντι και Ένο Λόλινγκ–, ενώ ο Γιόσεφ Μένγκελε, ένας από τους κορυφαίους ναζί γιατρούς, είχε αποφύγει τη σύλληψη.
Το κατηγορητήριο είχε κατατεθεί στις 25 Οκτωβρίου 1946. Σύμφωνα με αυτό οι κατηγορούμενοι αντιμετώπισαν τις εξής κατηγορίες: 1. Συνωμοσία για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. 2. Εγκλήματα πολέμου: διεξαγωγή ιατρικών πειραμάτων, χωρίς τη συγκατάθεση των υποκειμένων, σε αιχμαλώτους πολέμου και αμάχους κατεχόμενων χωρών, κατά τη διάρκεια των οποίων οι κατηγορούμενοι διέπραξαν δολοφονίες, θηριωδίες, σκληρότητες, βασανιστήρια, φρικαλεότητες και άλλες απάνθρωπες πράξεις. Ακόμη, σχεδιασμός και εκτέλεση μαζικών δολοφονιών αιχμαλώτων πολέμου και αμάχων κατεχόμενων χωρών, στιγματισμένων ως ηλικιωμένων, τρελών, ανίατα άρρωστων, παραμορφωμένων κ.λπ., με αέρια, θανατηφόρες ενέσεις και διάφορα άλλα μέσα σε οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία αλλά και άσυλα κατά τη διάρκεια του Προγράμματος Ευθανασίας και συμμετοχής στη μαζική δολοφονία κρατουμένων στρατοπέδων συγκέντρωσης. 3. Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: διάπραξη εγκλημάτων, όπως περιγράφονται παραπάνω, και σε Γερμανούς υπηκόους. 4. Συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση των SS.
Προεδρεύων δικαστής ήταν ο Ουόλτερ Μπιλς από την Ουάσιγκτον, ενώ άλλα μέλη προέρχονταν από τη Φλόριντα και την Οκλαχόμα. Συμμετείχε ακόμη ο Βίκτορ Σουέρινγκεν, πρώην ειδικός βοηθός του Γενικού Εισαγγελέα των Ηνωμένων Πολιτειών, ως αναπληρωτής δικαστής. Δημόσιος Κατήγορος ήταν ο Ταξίαρχος Τέλφορντ Τέιλορ. Όπως τονίστηκε από τον Δημόσιο Κατήγορο κατά τη διάρκεια της δίκης, τα θύματα των εγκλημάτων αυτών ανέρχονταν σε εκατοντάδες χιλιάδες. Τα περισσότερα από αυτά σφαγιάστηκαν ή πέθαναν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων στα οποία υποβλήθηκαν, καθώς για τους κατηγορούμενους δεν επρόκειτο για άτομα. Ως επί το πλείστον, πρόκειται για νεκρούς που παρέμειναν ανώνυμοι, καθώς δεν ήταν εφικτό στις περισσότερες περιπτώσεις να ταυτοποιηθούν. Ενώ και τα θύματα που κατάφεραν να επιβιώσουν, τα οποία αριθμητικά ήταν μηδαμινά, συνέχιζαν να βρίσκονταν σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Η δίκη, η οποία είχε ξεκινήσει στις 9 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους θα ολοκληρωνόταν στις 20 Αυγούστου 1947. Από τους 23 κατηγορούμενους, επτά αθωώθηκαν και επτά καταδικάστηκαν σε θάνατο διά απαγχονισμού, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου 1948 στη φυλακή του Λάντσμπεργκ αμ Λεχ της Βαυαρίας. Στους υπόλοιπους επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης από 10 χρόνια έως ισόβια κάθειρξη.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
