Το βράδυ της 1ης Μαρτίου 1932, ο θρυλικός αεροπόρος Τσαρλς Λίντμπεργκ, ο οποίος ήταν γνωστός ως ο πρώτος που διέσχισε με αεροπλάνο τον Ατλαντικό ωκεανό εντελώς μόνος του και χωρίς να κάνει κάποια στάση, ανακάλυψε κάτι που έμελλε να συγκλονίσει τόσο την οικογένειά του όσο και ολόκληρη την Αμερική: ο 20 μηνών γιος του, Τσαρλς Τζούνιορ, είχε απαχθεί από την κούνια του, μέσα από την οικογενειακή έπαυλη στο Νιου Τζέρσεϊ. Ένα ανορθόγραφο σημείωμα που βρέθηκε στο δωμάτιο του μωρού, ζητούσε από τους γονείς του 50.000 δολάρια σε λύτρα. Στις 12 Μαΐου, βρέθηκε η σορός του άτυχου παιδιού στην άκρη ενός δρόμου, σε κοντινή απόσταση από το σπίτι του. Πολύ γρήγορα, ο Τύπος της εποχής βάπτισε την απαγωγή Λίντμπεργκ ως «έγκλημα του αιώνα».
Μετά από εκτεταμένη έρευνα –στην οποία προθυμοποιήθηκε να συμμετάσχει μέχρι και ο Αλ Καπόνε, ο οποίος τότε βρισκόταν στη φυλακή–, τον Σεπτέμβριο του 1934 η αστυνομία συνέλαβε για την απαγωγή και τον φόνο του παιδιού έναν Γερμανό μετανάστη, τον Μπρούνο Ρίτσαρντ Χάουπτμαν. Στις 2 Ιανουαρίου του επόμενου χρόνου, άρχισε η πολύκροτη δίκη, που έμεινε γνωστή ως η «δίκη του αιώνα».
«Κατά την γνώμην των δικαστικών κύκλων, η δίκη θα διαρκέση επί ένα μήνα. Το Φλέμιγκτον, το οποίον είνε μικρά πολίχνη της Νέας Υερσέης, απέχει 16 χιλιόμετρα της επαύλεως του Λίντμπεργκ εις την οποίαν έγινε η απαγωγή. Οι κάτοικοι ευρίσκονται από ημερών εις πυρετώδη κίνησιν διά να εκμεταλλευθούν την εξαιρετικήν ευκαιρίαν η οποία παρουσιάζεται εις αυτούς. Προβλέπεται ότι εις την πολίχνην αυτήν θα συρρεύσουν χιλιάδες ξένων είτε εκ περιεργείας είτε εξ επαγγελματικού καθήκοντος. Το μοναδικόν ξενοδοχείον έχει ήδη καταληφθή υπό των ενόρκων και των δικαστών. Ως εκ τούτου, αι τιμαί των δωματίων εις ιδιωτικάς κατοικίας, συναγωνίζονται τας τιμάς των πολυτελεστέρων ξενοδοχείων της Νέας Υόρκης. Δέον να σημειωθή ότι τα περισσότερα οικήματα είνε ξύλινα και στερούνται οιασδήποτε ανέσεως. Εκατοντάδες μικρεμπόρων υπέβαλλον αίτησιν ζητούντες άδειαν να εγκαταστήσουν υπόστεγα εις τα πέριξ του δικαστηρίου, διά να πωλούν τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Αι μεγάλαι τηλεφωνικαί και τηλεγραφικαί εταιρίαι αι οποίαι ως γνωστόν εις την Αμερικήν ανήκουν εις ιδιωτικάς επιχειρήσεις, κάμνουν μεγάλας προετοιμασίας, υπολογίζουσαι ότι θα ευρεθούν υποχρεωμέναι να μεταβιβάζουν εν τουλάχιστον εκατομμύριον λέξεων την ημέραν», έγραφε στις 3 Ιανουαρίου η «Καθημερινή».
«Τεράστια φορτία ξυλείας μεταφέρονται ακαταπαύστως, εις το Φλέμιγκτον διά την κατασκευήν προσωρινών παραπηγμάτων, τα οποία θα χρησιμεύσουν διά την στέγασιν των πολυαρίθμων ξένων. Εις τα γειτονικά χωρία παρατηρούνται αι αυταί πυρετώδεις προετοιμασίαι. Αι οικογένειαι των χωρικών περιορίζονται εις ένα μόνον δωμάτιον, διά να ημπορούν να δεχθούν όσον το δυνατόν περισσοτέρους ξένους. Εκατοντάδες δημοσιογράφων κατέφθασαν ήδη εις το Φλέμιγκτον επί αυτοκινήτων τα οποία θα χρησιμοποιήσουν ως κατοικίαν κατά την διάρκειαν της εκεί παραμονής των. Δεν γνωρίζει κανείς πώς θα λυθή το πρόβλημα του χώρου εις την αίθουσαν του δικαστηρίου, η οποία δεν ημπορεί να περιλάβη περισσότερα από 250 πρόσωπα. Ενώ μόνον αι αιτήσεις των δημοσιογράφων και των φωτογράφων έχουν ανέλθει έως τώρα εις 450», συνέχιζε η εφημερίδα.
Πράγματι, η δίκη παρακολουθήθηκε από εκατοντάδες ανθρώπους και τα ρεπορτάζ σχετικά με εκείνη καταλάμβαναν καθημερινά τις στήλες των εφημερίδων. Τελικώς, διήρκεσε μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου, οπότε ο Χάουπτμαν κρίθηκε ένοχος για τις κατηγορίες του φόνου α΄ βαθμού, της απαγωγής και του εκβιασμού. Ο ίδιος συνέχιζε να υποστηρίζει την αθωότητά του και δεν ομολόγησε, μέχρι την εκτέλεσή του διά ηλεκτρικής καρέκλας στις 3 Απριλίου 1936. Η ενοχή του αμφισβητείται μέχρι και σήμερα. Εκτός από την πιο πολύκροτη δίκη της εποχής, η απαγωγή του μικρού Λίντμπεργκ οδήγησε στην ψήφιση του Ομοσπονδιακού Νόμου περί Απαγωγής (Federal Kidnapping Act) που καθιστά την απαγωγή και τη μεταφορά του απαχθέντος εκτός ορίων της εκάστοτε πολιτείας ως ομοσπονδιακό αδίκημα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
