Στις 10 Δεκεμβρίου 1957 ο διάσημος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ παρευρέθηκε στην τελετή απονομής των Βραβείων Νόμπελ. Ήταν η ενδέκατη φορά που ο Καμύ συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους υποψήφιους για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Αυτήν τη φορά, όμως, η Σουηδική Ακαδημία επέλεξε τον Γάλλο συγγραφέα για να απονείμει το βραβείο, τιμώντας τον «για τη σημαντική λογοτεχνική του παραγωγή, η οποία με καθαρή ειλικρίνεια φωτίζει τα προβλήματα της ανθρώπινης συνείδησης στην εποχή μας». Κατά την παραλαβή του βραβείου του ο Καμύ δήλωσε πως «προσωπικά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την τέχνη μου, αλλά δεν τοποθέτησα ποτέ την τέχνη αυτήν πάνω απ’ όλα. […] Η τέχνη δεν είναι στα μάτια μου μοναχική απόλαυση, είναι μέσο να συγκινεί κανείς το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων».
Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913 στο Μοντοβί της Αλγερίας, εδάφους τότε της Γαλλίας, σε μια φτωχή οικογένεια Γάλλων μεταναστών. Δεν γνώρισε ποτέ τον αλσατικής καταγωγής αγρότη πατέρα του Λυσιέν, καθότι εκείνος έχασε τη ζωή του στις πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το φθινόπωρο του 1914. Στη συνέχεια, μετακόμισε με τη μητέρα του Καθρίν Ελέν και άλλους συγγενείς του στο Αλγέρι, πόλη στην οποία πέρασε τα εφηβικά και νεανικά του χρόνια. Μεγαλώνοντας ανέπτυξε ιδιαίτερη αγάπη για το ποδόσφαιρο. Το 1933 άρχισε τη φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο στο Αλγέρι, όπου σπούδασε φιλοσοφία.
Το 1935 προσχώρησε το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, παρότι δεν ήταν μαρξιστής. Θεώρησε ότι προσχωρώντας στο κόμμα είχε τη δυνατότητα να αγωνιστεί για την εξάλειψη των ανισοτήτων ανάμεσα στους Ευρωπαίους και τους ντόπιους της Αλγερίας. Ο ίδιος άλλωστε έζησε φέροντας το στίγμα ενός ανθρώπου που μεγάλωσε στην Αλγερία. Κατανοώντας ότι δεν ανήκε πραγματικά σε αυτό το κόμμα, αποχώρησε έναν χρόνο αργότερα.
Το 1938 ξεκίνησε να εργάζεται για την αριστερή εφημερίδα Alger républicain. Όταν η εφημερίδα έκλεισε, το 1940, μετέβη στο Παρίσι, όπου έπιασε δουλειά ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Paris-Soir. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής του Παρισίου, ο Καμύ δημοσίευσε δύο από τα σημαντικότερα έργα του, τον Ξένο και τον Μύθο του Σίσυφου, όπου και ανέπτυξε πολλές από τις φιλοσοφικές ιδέες του. Ο «κύκλος του παράλογου», όπως ο ίδιος ταξινόμησε το έργο του, συμπληρώθηκε τα επόμενα χρόνια από τα θεατρικά έργα Η παρεξήγηση και Καλιγούλας. Οι συναναστροφές του με ανθρώπους της γαλλικής αντίστασης οπωσδήποτε επηρέασαν τη σκέψη του. Έγινε φίλος με τον Σαρτρ και μέλος ενός κύκλου αριστερών διανοούμενων στον οποίο ανήκαν επίσης η Σιμόν ντε Μποβάρ και ο Αντρέ Μπρετόν.
Το 1947 εκδόθηκε η Πανούκλα και πολύ γρήγορα γνώρισε ευρεία διάδοση. Το όνομα του Καμύ άρχισε να γίνεται γνωστό ανά τον κόσμο, γεγονός που του έδωσε και την πρώτη του υποψηφιότητα για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949 έπειτα από πρόταση του Hjalmar Gullberg. Δύο μόλις χρόνια μετά την παραλαβή του Βραβείου Νόμπελ ο Καμύ σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Ο εκδότης Μισέλ Γκαλιμάρ οδηγούσε ένα εντυπωσιακό μαύρο Facel-Vega έχοντας συνοδηγό του τον Καμύ. Ξαφνικά, ενδεχομένως εξαιτίας του πάγου στο οδόστρωμα, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, το οποίο προσέκρουσε με μεγάλη ταχύτητα σε ένα δέντρο, με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους οι δύο επιβαίνοντες. Το ημερολόγιο έγραφε 4 Ιανουαρίου 1960. Κατά ειρωνεία της τύχης, ο Καμύ είχε υποστηρίξει στο παρελθόν πως δεν υπάρχει τίποτα πιο παράλογο στον κόσμο από το να χάνει κανείς τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
