«Κύριε Πρόεδρε, πόσο καιρό πρέπει να περιμένουν οι γυναίκες για την ελευθερία;», έγραφαν οι πινακίδες των σουφραζετών που τον Ιανουάριο του 1917 έφτασαν να διαμαρτύρονται έξω από τον Λευκό Οίκο, απαιτώντας την προσοχή του προέδρου Γούντροου Ουίλσον και ζητώντας την παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.
Ο αγώνας για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του κύματος κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών και ανακατατάξεων των αρχών του 20ού αιώνα. Ίσως οι διαμαρτυρίες στον Λευκό Οίκο το 1917, που ενορχηστρώθηκαν από το Εθνικό Κόμμα Γυναικών (National Woman’s Party – NWP) με επικεφαλής την αδάμαστη Άλις Πολ, θεωρούνταν ακραίες για την εποχή, όμως αποτέλεσαν μια κρίσιμη στιγμή σε έναν αγώνα που φαινόταν να άχει βαλτώσει.
Πριν από τις διαμαρτυρίες του 1917, το κίνημα για το δικαίωμα ψήφου είχε αποκτήσει δυναμική, αλλά αντιμετώπιζε σημαντικές αντιδράσεις. Ο πρόεδρος Ουίλσον, αν και δεν ήταν αρνητικός απέναντί τους, παρέμενε διστακτικός στο να υποστηρίξει τα αιτήματα των σουφραζετών. Το πολιτικό τοπίο περιπλέχθηκε περαιτέρω από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος αποσπούσε την προσοχή και τους πόρους από τα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Οι σουφραζέτες, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Κόμματος των Γυναικών, πίστευαν ότι ήταν καιρός να κλιμακώσουν τη δράση τους για να συγκεντρώσουν την προσοχή που χρειαζόταν για μια συνταγματική τροπολογία η οποία θα έδινε στις γυναίκες το πολυπόθητο δικαίωμα ψήφου.
Η Άλις Πολ και οι υπόλοιπες σουφραζέτες, απογοητευμένες από την έλλειψη προόδου με ειρηνικά μέσα, υιοθέτησαν μια πιο συγκρουσιακή τακτική. Άρχισαν να διαδηλώνουν στον Λευκό Οίκο με πλακάτ στα οποία αναγράφονταν συνθήματα που απευθύνονταν απευθείας στον διστακτικό Ουίλσον. Η ανταπόκριση της γοινής γνώμης σε αυτή την τολμηρή κίνηση ήταν ανάμεικτη: ορισμένοι υποστήριξαν τον αγώνα των γυναικών, ενώ άλλοι θεώρησαν τις διαμαρτυρίες εν καιρώ πολέμου ως αντιπατριωτικές.
Ο πρόεδρος Ουίλσον, που αρχικά είχε απορρίψει τις διαμαρτυρίες, σύντομα βρέθηκε υπό αυξανόμενη πίεση. Οι σουφραζέτες προγραμμάτισαν τις ενέργειές τους ώστε να συμπίπτουν με τις δημόσιες εμφανίσεις του προέδρου, εξασφαλίζοντας τη μέγιστη δυνατή προβολή. Ο Ουίλσον αντιμετώπιζε ένα δίλημμα: υπερασπιζόταν τα ιδανικά της δημοκρατίας στο εξωτερικό, ενώ οι γυναίκες στη χώρα του στερούνταν ένα θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα. Οι διαμαρτυρίες καλύφθηκαν εκτενώς από τα μέσα ενημέρωσης, τοποθετώντας το κίνημα της ψήφου στο προσκήνιο της εθνικής συζήτησης.
Καθώς οι διαμαρτυρίες συνεχίζονταν, οι σουφραζέτες αντιμετωπίστηκαν με σκληρότητα. Αρκετές συνελήφθησαν με την κατηγορία της παρεμπόδισης της κυκλοφορίας και αργότερα υποβλήθηκαν σε βάναυση μεταχείριση κατά τη διάρκεια της φυλάκισής τους. Η σκληρή μεταχείριση των διαδηλωτριών μετέστρεψε την κοινή γνώμη, στρέφοντάς την υπέρ του κινήματος. Η δημόσια κατακραυγή που προκάλεσαν τα κατασταλτικά μέτρα εναντίον των σουφραζετών οδήγησε επιτέλους σε νέες συζητήσεις σχετικά με τον επείγοντα χαρακτήρα της παραχώρησης του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.
Σημείο καμπής ήταν η στιγμή κατά την οποία ο Ουίλσον, αναγνωρίζοντας τη μεταβολή του δημόσιου κλίματος, δήλωσε τελικά την υποστήριξή του σε μια συνταγματική τροπολογία που θα έδινε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου. Η 19η τροπολογία, η οποία απαγόρευε την άρνηση του δικαιώματος ψήφου με βάση το φύλο, ψηφίστηκε από το Κογκρέσο το 1919 και επικυρώθηκε το 1920. Οι άοκνες προσπάθειες των σουφραζετών, σε συνδυασμό με τον δραματικό αντίκτυπο των διαμαρτυριών του Λευκού Οίκου το 1917, είχαν επιφέρει τελικά μια σημαντική νίκη για το γυναικείο κίνημα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
