Από τότε που ανακοινώθηκε ο αρραβώνας της Βικτώριας και του Αλβέρτου, τον Νοέμβριο του 1839, ο «βασιλικός πυρετός» του γάμου είχε κυριεύσει το βρετανικό έθνος.
Η Βικτώρια είχε ανέβει στο θρόνο τον Ιούνιο του 1837, μόλις έναν μήνα μετά τα 18α γενέθλιά της. Παρότι η ίδια δεν φαίνεται να ήταν θετικά διακείμενη στην ιδέα ενός γάμου, η οικογένειά της καλλιεργούσε από καιρό την ιδέα του γάμου της με τον ξάδερφό της, πρίγκιπα Αλβέρτο, γιο του δούκα του Σαξ-Κόμπουργκ και της Γκότα και ανιψιό της μητέρας της Βικτώριας. Στις 10 Οκτωβρίου 1839, ο Αλβέρτος επισκέφθηκε τη Βικτώρια ύστερα από τρία χρόνια, με αποτέλεσμα η τελευταία, παρότι ήδη της ήταν συμπαθής, να γοητευτεί από εκείνον και να αλλάξει γνώμη. Ως μονάρχης, ήταν αυτή που έκανε την πρόταση γάμου στις 15 Οκτωβρίου.
Μαζί με τον λόρδο Μέλμπουρν, η Βικτώρια ξεκίνησε να σχεδιάζει μια πολυτελή τελετή η οποία θα ενίσχυε την ήδη σημαντική δημοτικότητά της. Οι βασιλικοί γάμοι ήταν παραδοσιακά μικρές, ιδιωτικές τελετές που γίνονταν αργά το βράδυ· όμως η Βικτώρια αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Ήταν αποφασισμένη οι δικοί της άνθρωποι να μπορέσουν να δουν τη νυφική πομπή καθ’ οδόν προς το παλάτι του Σαιντ Τζέιμς, όπου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί η τελετή· επιπλέον, προσκάλεσε για να συμμετάσχουν περισσότερους από ποτέ.
Σε ό,τι αφορά το φόρεμά της δε, η Βικτώρια είχε πάρει επίσης καινοτόμες αποφάσεις της: δεν επιθυμούσε να φορέσει τις κόκκινες βελούδινες ρόμπες της, όπως συνηθιζόταν. Αντιθέτως, επέλεξε το αγαπημένο της χρώμα, το λευκό. Πίστευε ότι το να φορέσει ένα λευκό φόρεμα όχι μόνο θα της προσέδιδε μια «απλή μεγαλοπρέπεια», ενισχύοντας την εικόνα της αγνότητας και της αθωότητάς της, αλλά ταυτόχρονα θα της παρείχε και ένα σημαντικό πρακτικό αποτέλεσμα: θα την έκανε πιο ορατή στους χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι θα πήγαιναν να παρακολουθήσουν την πομπή. Η Βικτώρια επέλεξε επίσης το λευκό ως χρώμα και για τα φορέματα των 12 παρανύμφων της, τα οποία ήταν στολισμένα με λευκά τριαντάφυλλα.
Παρά το γεγονός ότι έβρεχε έντονα από νωρίς το πρωί, τα πλήθη είχαν κατακλύσει του δρόμους, επευφημώντας όταν έβλεπαν την άμαξα της νεαρής βασίλισσας να περνάει από μπροστά τους. Στη συνέχεια, ο δούκας του Σάσεξ την παρέδωσε και η τελετή έγινε κανονικά, με τη Βικτώρια να δίνει τον όρκο περί «υπακοής» στον σύζυγό της, παρά τις ανησυχίες που πυροδοτήθηκαν εξ αυτού για τυχόν υπονόμευση της ισχύος της και ενίσχυση του πραγματικού πολιτικού ρόλου του Αλβέρτου.
Στη συνέχεια, ακολούθησε δεξίωση στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Το ζευγάρι είχε παραγγείλει εκατό κέικ για την ημέρα του γάμου, τα οποία θα μοιράζονταν μεταξύ των πρεσβευτών και των κρατικών αξιωματούχων. Η ίδια η γαμήλια τούρτα ήταν μια τεράστια δημιουργία, βάρους 136 κιλών.
Ο γάμος αποτέλεσε σημείο τομής. Η Βικτώρια είχε αλλάξει το τι σήμαινε ένας βασιλικός γάμος, καθώς η γαμήλια τελετή είχε αποτελέσει σημαντικό στοιχείο για την εξασφάλισης της πίστης του πληθυσμού. Ταυτόχρονα, καθιέρωσε μια σειρά από τελετουργικά στοιχεία που εξακολουθούν να τηρούνται στους γάμους –βασιλικούς και μη– μέχρι σήμερα, από τα λευκά νυφικά μέχρι τις επιδεικτικές τούρτες.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
