Τα προβλήματα για τη μικρή πουριτανική κοινωνία του χωριού Σάλεμ, στον κόλπο της Μασαχουσέτης, θα ξεκινούσαν στις αρχές του 1692, όταν η εννιάχρονη Ελίζαμπεθ Πάρις και η 11χρονη Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς, κόρη και ανιψιά, αντίστοιχα, του αιδεσιμότατου -και τοπικού αξιωματούχου- Σάμιουελ Πάρις, άρχισαν να αντιμετωπίζουν κρίσεις και άλλες μυστηριώδεις ασθένειες. Ένας γιατρός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά υπέφεραν από τις συνέπειες της μαγείας και τα νεαρά κορίτσια επιβεβαίωσαν τη διάγνωση αυτή. Με την ενθάρρυνση αρκετών ενηλίκων στην κοινότητα, τα κορίτσια, στα οποία σύντομα προστέθηκαν και άλλοι «ταλαιπωρημένοι» κάτοικοι του Σάλεμ, θα κατηγορούσαν τρεις γυναίκες: την Τιτούμπα, Ινδιάνα σκλάβα του Πάρις που φρόντιζε τα κορίτσια, τη Σάρα Γκουντ και τη Σάρα Όσμπορν.
Την 1η Μαρτίου 1692, θα ξεκινούσε η δίκη των τριών γυναικών. Η Τιτούμπα ομολόγησε ενώπιον του δικαστηρίου, ανάμεσα σε άλλα, ότι τα κορίτσια και η ίδια είχαν καβαλήσει ξύλα, ότι ένας μαύρος σκύλος τής είχε υποδείξει να κάνει κακό στα παιδιά και ότι είχε υπογράψει ένα «βιβλίο του διαβόλου». Η μαρτυρία της υπήρξε ιδιαίτερα ανησυχητική για τους κατοίκους του Σάλεμ, οι οποίοι είχαν συνδέσει υπερφυσικές πρακτικές, όπως το βουντού, με τους μαύρους και τους Ινδιάνους. Οι άλλες δύο άλλες γυναίκες που κατηγορήθηκαν και συνελήφθησαν μαζί της, βρίσκονταν και εκείνες στο περιθώριο της μικρής κοινωνίας. Η Σάρα Γκουντ ήταν μια ζητιάνα που η πόλη την περιφρονούσε για την οικονομική αστάθεια και τα χρέη της, ενώ η Σάρα Όσμπορν είχε εμπλακεί σε διαμάχη με τα παιδιά της για την περιουσία του νεκρού πατέρα τους και, ταυτόχρονα, είχε κατηγορηθεί για σχέση με υπηρέτη της. Επομένως, και οι τρεις αποτελούσαν τους τέλειους στόχους για να τους απευθυνθούν κατηγορίες για παρεκκλίνουσα κι επικίνδυνη συμπεριφορά. Ενώ όμως η Γκουντ και η Όσμπορν αρνήθηκαν τις κατηγορίες εναντίον τους, η Τιτούμπα ανέφερε ότι όταν υπέγραψε το βιβλίο του διαβόλου με το δικό της αίμα, είδε τα σημάδια και των άλλων δύο δίπλα στο δικό της. Η ομολογία αυτή ήταν αρκετή για να εξαπολυθεί ένα κυνήγι μαγισσών που σάρωσε γρήγορα το Σάλεμ, κατέκλυσε όλη τη Νέα Αγγλία και έμεινε στην ιστορία.
Σταδιακά, όλο και περισσότερες κατηγορίες και συλλήψεις συσσωρεύονταν, οι δίκες πολλαπλασιάζονταν με την κατάσταση να βρίσκεται πλέον εκτός ελέγχου. Σχεδόν 200 άτομα θα κατηγορούνταν πριν τελειώσουν οι Δίκες Μαγισσών του Σάλεμ και 20 από αυτά θα εκτελούνταν με απαγχονισμό το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1692. Όλο αυτό το διάστημα, η Τιτούμπα παρέμενε φυλακισμένη στη Βοστόνη, κατηγορούμενη ως μια «απεχθής μάγισσα».
Τον Οκτώβριο του 1692, ο κυβερνήτης Γουίλιαμ Φιπς της Μασαχουσέτης διέταξε τη διάλυση του Δικαστηρίου του Όγιερ και Τέρμινερ, όπου διεξάγονταν οι δίκες του Σάλεμ, και την αντικατάστασή του με το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο απαγόρευσε τον τύπο της μαρτυρίας που επιτρεπόταν μέχρι τότε. Ταυτόχρονα, απελευθέρωσε όλους όσοι περίμεναν να δικαστούν και έδωσε χάρη σε όσους καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η ίδια η Τιτούμπα αποκήρυξε όσα είχε υποστηρίξει στη δίκη, δηλώνοντας στον δικαστή ότι τα είπε σύμφωνα με τις οδηγίες του αφέντη της, ύστερα από το βαρύ ξυλοκόπημά της προκειμένου να «ομολογήσει». Τελικά, η Τιτούμπα θα απελευθερωνόταν ύστερα από 13 μήνες στη φυλακή, ενώ σε άλλες περιπτώσεις δόθηκε ακόμα και αποζημίωση σε άτομα που απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
