«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα».
Ο Γιώργος Σεφέρης ουδέποτε έκρυψε την αγάπη του για την ελληνική γλώσσα. Όντας ένας ποιητής με εγνωσμένο κύρος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φρόντισε να εκδηλώσει αυτόν τον θαυμασμό του για την ελληνική γλώσσα και την παράδοση που φέρει από τους αρχαίους χρόνους στην ομιλία του κατά την παραλαβή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, στις 10 Δεκεμβρίου 1963. Επρόκειτο για το πρώτο Βραβείο Νόμπελ που λάμβανε κάποιος Έλληνας – το δεύτερο ήρθε δεκαέξι χρόνια αργότερα με τον Οδυσσέα Ελύτη. Ο Σεφέρης θεώρησε πολύ σημαντικό το γεγονός πως η Σουηδική Ακαδημία επέλεξε να απονείμει το βραβείο στον ίδιο, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την παράδοση ενός λαού, ο οποίος μπορεί να μην ξεπερνά τα μερικά εκατομμύρια σε πληθυσμό, αλλά έχει επιδράσει με τα έργα και τις ιδέες του τον δυτικό κόσμο.
Ο Γιώργος Σεφέρης γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου/13 Μαρτίου 1900 στη Σμύρνη. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στυλιανού Σεφεριάδη και της Δέσποινας Τενεκίδη. Ο Γιώργος και τα μικρότερα αδέρφια του, Ιωάννα (σύζυγος του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου) και Άγγελος, μεγάλωσαν σε ένα αγαπημένο και λόγιο περιβάλλον. Ο πατέρας τους ήταν πολύ κοινωνικός άνθρωπος, ευχάριστος και πάντοτε προσεγμένος στο ντύσιμό του. Ήταν δικηγόρος, διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και αργότερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δεν δίσταζε να εκφράζει ανοιχτά τις φιλοβενιζελικές απόψεις του, γεγονός που δημιούργησε στον ίδιο μερικά προβλήματα τις περιόδους που βρίσκονταν στην εξουσία αντιβενιζελικές κυβερνήσεις. Η μητέρα τους περιγράφεται ως βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα. Η οικογένειά της καταγόταν από τη Νάξο και η ίδια μεγάλωσε στα Βουρλά, όπου ο πατέρας της δραστηριοποιείτο στο εμπόριο σταφίδας.
Ο Σεφέρης ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια και μερικές τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής του στη Σμύρνη. Το 1914, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου, η οικογένειά του μετοίκησε στην Αθήνα, όπου και τελείωσε το σχολείο. Οι μνήμες της Σμύρνης, βέβαια, έμειναν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή του, πράγμα το οποίο γίνεται εμφανές σε διάφορά κείμενά του. Στη συνέχεια, ο ίδιος μετέβη στο Παρίσι για να σπουδάσει νομικά. Το 1924 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Σεφέρης διορίστηκε υπάλληλος στο Υπουργείο Εξωτερικών ξεκινώντας μια λαμπρή σταδιοδρομία στο διπλωματικό σώμα, η οποία κράτησε για πολλές δεκαετίες. Δεν άργησε να κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα, με τη μετάφραση κειμένων από τα γαλλικά. Όταν έλαβε την απόφαση να δημοσιεύσει ποιήματά του, υιοθέτησε το επώνυμο Σεφέρης διαχωρίζοντας την ιδιότητά του ως ποιητής από εκείνη του διπλωμάτη. Το 1931 δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή με τίτλο Στροφή.
Ο Σεφέρης ανήκε σε μια γενιά λογοτεχνών, γνωστή ως «γενιά του ’30», η οποία ξέφυγε από τη σκιά του Κωστή Παλαμά και συγχρονίστηκε με τις ευρωπαϊκές τάσεις ανανεώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ελληνική λογοτεχνία. Τον Ιανουάριο του 1935 κυκλοφόρησε το περιοδικό Νέα Γράμματα, στο οποίο δημοσιεύονται έργα των εκπροσώπων αυτής της νέας τάσης. Αργότερα εκείνο το έτος, δημοσίευσε ο Ανδρέας Εμπειρίκος την Υψικάμινο και ο Σεφέρης τη συλλογή Μυθιστόρημα, στην οποία γίνεται εμφανής η επιρροή του Τ. Σ. Έλιοτ στον ίδιο.
Ακολούθησαν πολλές ακόμη ποιητικές συλλογές, δοκίμια, μυθιστορήματα και μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών. Τη δεκαετία του 1950 το έργο του Σεφέρη άρχισε να γίνεται γνωστό στο εξωτερικό. Προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1955, το 1961 και το 1962, καταφέρνοντας να το κερδίσει το 1963. Κράτησε κριτική στάση απέναντι στη Χούντα των Συνταγματαρχών, την οποία καταδίκασε ανοιχτά διαμέσου της ελληνικής υπηρεσίας του BBC το 1969. Έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 1971.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
