Η επίθεση των Ινδιάνων εναντίον του Τζέιμσταουν της Βιρτζίνια, στις 22 Μαρτίου 1622, αποτέλεσε ορόσημο στην ιστορία του οικισμού. Ήδη από το 1618, μια ομάδα της Εταιρείας Βιρτζίνια του Λονδίνου (Virginia Company of London), με επικεφαλής τον σερ Έντουιν Σάντις, είχε δρομολογήσει μια προσπάθεια ενσωμάτωσης των Ινδιάνων της περιοχής στον οικισμό. Οικογένειες Ινδιάνων είχαν λάβει σπίτια και παράλληλα είχαν χορηγηθεί κονδύλια για τη δημιουργία κολεγίου, με απώτερο σκοπό τον εκχριστιανισμό και ευρύτερα τον «εκπολιτισμό» των ντόπιων πληθυσμών. Πολλοί υπέθεσαν ότι οι Ινδιάνοι θα συμμερίζονταν το ιδανικό μιας κοινωνίας σαν αυτή που επεδίωκαν οι Άγγλοι. Όμως οι Ινδιάνοι δεν είχαν αποδεχτεί κάτι τέτοιο. Επιπλέον -όπως είχε παρατηρήσει ο Τζορτζ Θορπ, υποστηρικτής αυτής της προσπάθειας- η πλειοψηφία των Άγγλων εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται περιφρονητικά στους Ινδιάνους. Η δε σιωπή επί ένα διάστημα των τελευταίων απέναντι στις καθημερινές λεκτικές -και όχι μόνο- προσβολές παρερμηνεύτηκε ως αποδοχή μιας υποτελούς θέσης.
Ωστόσο, το 1622 είχε πια αρχίσει να γίνεται φανερό ότι οι άποικοι σκόπευαν να επεκτείνουν την παρουσία τους στη Βιρτζίνια, σε σημείο που θα απειλούσε τον τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Αντιλαμβανόμενοι αυτήν την απειλή, οι Ινδιάνοι της περιοχής δεν μπορούσαν να παραμείνουν άπραγοι.
Στις 21 Μαρτίου έφτασαν στην περιοχή του Τζέιμσταουν φέρνοντας δώρα (κρέας και φρούτα), τα οποία μοιράστηκαν με τους αποίκους, παραπλανώντας τους για τις πραγματικές προθέσεις τους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το επόμενο πρωί επέστρεψαν και, αφού συναναστράφηκαν για κάποιο διάστημα με τους αποίκους, έβγαλαν αιφνιδιαστικά τα όπλα τους και επιτέθηκαν εναντίον τους. Η επίθεση των ινδιάνων Πάουαταν (Powhatan) είχε ως συνολικό απολογισμό 347 αποίκους νεκρούς. Δεν γλίτωσε ούτε ο Τζορτζ Θορπ, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τη φιλική του στάση απέναντι στους Ινδιάνους.
Μετά την εκδήλωση της επίθεσης, οι άποικοι του Τζέιμσταουν αποσύρθηκαν στο φρούριο και σε άλλες θέσεις πιο εύκολα υπερασπίσιμες. Εκτός από τις ανθρώπινες απώλειες, όμως, έχασαν επίσης πολύτιμες καλλιέργειες και προμήθειες, απαραίτητες για τη διαβίωσή τους τον χειμώνα, που αποδείχθηκε ιδιαίτερα σκληρός. Και παρά τις εμπορικές σχέσεις που αναγκάστηκαν να αναπτύξουν με τους Ινδιάνους, δεν θα κατάφερναν να αναπληρώσουν αυτές τις απώλειες, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους πάνω από 400 αποίκους επιπλέον.
Τα νέα για την επίθεση στο Τζέιμσταουν θα έφταναν στην Αγγλία στα μέσα Ιουνίου. Όταν τα πληροφορήθηκε η Εταιρεία Βιρτζίνια ανταποκρίθηκε άμεσα στέλνοντας προμήθειες και όπλα. Βοήθεια απέστειλε και ο βασιλιάς της Αγγλίας – ωστόσο οι ανάγκες παρέμεναν πολλές.
Στο διάστημα που ακολούθησε, πάντως, η συζήτηση ανάμεσα στα μέλη της Εταιρείας περί ενσωμάτωσης των Ινδιάνων στην αποικία έδωσε σταδιακά τη θέση της σε εκείνην που είχε ως στόχο την πλήρη εξολόθρευσή τους. Με άλλα λόγια, τη θέση της λογικής πήρε το πάθος για εκδίκηση. Οι άποικοι θα προχωρούσαν σε πολυάριθμες επιθέσεις εναντίον των Ινδιάνων, επικαλούμενοι τη σφαγή του Τζέιμσταουν. Σε πολλές περιπτώσεις καταστράφηκαν ολόκληρα χωριά και καλλιέργειες. Μέσα σε λίγα χρόνια, για τους 347 θανάτους είχαν λάβει πολλές φορές εκδίκηση. Παρ’ όλα αυτά, η νέα αυτή πολιτική της Εταιρείας δεν θα είχε θετικό αποτέλεσμα για αυτήν. Το 1624 διαλύθηκε και ο βασιλιάς έθεσε την περιοχή υπό τον άμεσο έλεγχό του.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
