Στις 20 Οκτωβρίου 1942, η γερμανική Μυστική Κρατική Αστυνομία (Γκεστάπο) προχώρησε σε μια σύλληψη στο Βερολίνο, την οποία επιδίωκε ήδη από το 1940. Κάτι τέτοιο ήταν συνηθισμένο για την εποχή, όπως το ίδιο συνηθισμένο ήταν το ζευγάρι το οποίο συνελήφθη, ο Ότο και η Ελίζε Χάμπελ – τουλάχιστον φαινομενικά.
Ο Ότο, γεννημένος το 1897, είχε υπηρετήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά άρχισε να δουλεύει ως εργάτης σε εργοστάσιο της Siemens. Η Ελίζε, έξι χρόνια νεότερη από τον σύζυγό της, εργαζόταν ως οικιακή βοηθός και το 1936 εγγράφηκε στην Εθνικοσοσιαλιστική Ένωση Γυναικών. Μάλιστα, ήταν επικεφαλής μίας εκ των ομάδων της Ένωσης.
Όμως, τα πράγματα άλλαξαν το 1940, όταν ο αδελφός της Ελίζε, Κουρτ, έχασε τη ζωή του στην εκστρατεία κατά της Γαλλίας. Μετά από αυτή την απώλεια, το ζευγάρι στράφηκε εναντίον του χιτλερικού καθεστώτος, διαφωνούσε με τις πολεμικές επιχειρήσεις και άρχισε να αναπτύσσει αντιστασιακή δράση. Από το 1940 έως το 1942, ο Ότο και η Ελίζε έγραψαν 200 και πλέον καρτ ποστάλ και φυλλάδια τα οποία διένειμαν σε όλο το Βερολίνο, αφήνοντάς τα σε γραμματοκιβώτια και δημόσιους χώρους. Με κεφαλαία γράμματα και όχι εξαιρετική ορθογραφία, το ζευγάρι καλούσε τους συμπατριώτες του να αφυπνιστούν, να αντισταθούν και να ανατρέψουν το καθεστώς, καταγγέλλοντας την καταπάτηση των δικαιωμάτων του γερμανικού λαού, την απώλεια της προσωπικής τους ελευθερίας, καθώς και τα εγκλήματα πολέμου και τις μαζικές δολοφονίες αντιφρονούντων και στοχοποιημένων από το Γ΄ Ράιχ ομάδων.
Η Γκεστάπο ανέλαβε να εντοπίσει τους δημιουργούς των καρτ ποστάλ και των φυλλαδίων από τις πρώτες κιόλας φορές που καταγγέλθηκαν τα σχετικά περιστατικά. Όμως, η ανεύρεση των ενόχων δεν ήταν τόσο εύκολη όσο αρχικά φαντάζονταν. Βέβαια, η ανεύρεση μίας από τις επίμαχες καρτ ποστάλ στο εργοστάσιο της Siemens όπου εργαζόταν ο Ότο, έκανε τη Γκεστάπο να αρχίσει να υποπτεύεται το ζεύγος. Τελικά, ένας συνάδελφός του κατήγγειλε το ζευγάρι και συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω. Ανακρίθηκαν και παραδέχθηκαν τη δράση τους, ενώ ο Ότο δήλωνε «χαρούμενος με την ιδέα» της διαμαρτυρίας εναντίον του Χίτλερ και του καθεστώτος του.
Παρά τις εκκλήσεις για επιείκεια, ο Ότο και η Ελίζε Χάμπελ δικάστηκαν από τη 2η Σύγκλητο του Λαϊκού Δικαστηρίου στις 22 Ιανουαρίου 1943 και καταδικάστηκαν σε θάνατο για «εσχάτη προδοσία και προδοσία κατά του κράτους» καθώς και για «υπονόμευση των αμυντικών δυνάμεων» (Wehrkraftzersetzung), εφόσον καλούσαν τους συμπολίτες τους να αρνηθούν να καταταγούν στον στρατό. Την Πέμπτη, 8 Απριλίου αποκεφαλίστηκαν με γκιλοτίνα στη φυλακή Berlin-Plötzensee.
Η ιστορία του Ότο και της Ελίζε είχε απήχηση και πέρα από τα σύνορα της Γερμανίας μετά τον πόλεμο. Στη διάδοσή της συνέβαλε και ο Γερμανός συγγραφέας Χανς Φάλαντα, ο οποίος συγκινήθηκε βαθιά από τη γενναιότητα των Χάμπελ και βασίστηκε στην ιστορία τους για να γράψει το μυθιστόρημά του Μόνος στο Βερολίνο. Το έργο του Φάλαντα, που εκδόθηκε μετά θάνατον το 1947, αποτύπωσε την ουσία της αντιστασιακής δράσης του ζευγαριού, εξασφαλίζοντας ότι η κληρονομιά τους θα διαρκέσει.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
