Η δουλεία στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν καταργήθηκε σε ομοσπονδιακό επίπεδο παρά μόνο μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Ωστόσο, στις 18 Μαΐου 1652, εγκρίθηκε ο πρώτος νόμος κατά της δουλείας στη Βόρεια Αμερική, στη σημερινή πολιτεία του Ρόουντ Άιλαντ. Η συγκεκριμένη ρύθμιση ίσχυε μόνο για λευκούς και μαύρους, ενώ το 1676, στην απαγόρευση συμπεριλήφθηκαν και οι ιθαγενείς. Παρ’ όλα αυτά, η κατάσταση δεν ήταν τόσο απλή όσο φαινόταν.
Κατά πρώτον, αν και η σχετικά νεαρή αποικία του Ρόουντ Άιλαντ είχε αρχίσει να αμφισβητεί τη δουλεία και έψαχνε τρόπους να διαφοροποιηθεί από τη γειτονική Μασαχουσέτη, η ρύθμιση παρέμενε πολύ περιορισμένη. Στην πραγματικότητα, ο νόμος απαγόρευε μόνο την ισόβια ιδιοκτησία σκλάβων. Για περιόδους δέκα ετών ή λιγότερο, εξακολουθούσε να επιτρέπεται η κατοχή άλλου προσώπου, ως υπηρέτη με συμβόλαιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως –αν όχι σε όλες– ακόμη και δέκα χρόνια μετά την ψήφιση της ρύθμισης, οι ιδιοκτήτες αρνούνταν να αποδώσουν καθεστώς ελευθερίας στους σκλάβους τους.
Ένας πιθανός λόγος που ο νόμος δεν εφαρμοζόταν όπως θα έπρεπε, είναι το ότι το Ρόουντ Άιλαντ δεν είχε την πολυτέλεια να επιβάλει την απαγόρευση της δουλείας. Η αποικία κυριαρχούσε στο εμπόριο σκλάβων της Βόρειας Αμερικής, με το Νιούπορτ να είναι το μεγαλύτερο λιμάνι. Παράλληλα, η περιοχή χρησίμευε ως προμηθευτής για τις Δυτικές Ινδίες και τον μεγάλο πληθυσμό σκλάβων της περιοχής. Σε αντάλλαγμα για τα τρόφιμα και τα οικιακά είδη που στέλνονταν από τη Βόρεια Αμερική στις Δυτικές Ινδίες, η Νέα Αγγλία, δηλαδή η βορειοανατολική περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, εισήγαγε μελάσα, την οποία χρησιμοποιούσε για την απόσταξη του ρουμιού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το Ρόουντ Άιλαντ κατάφερε να αναδειχθεί στον μεγαλύτερο εξαγωγέα ρουμιού. Επομένως, το πιο πιθανό είναι όχι ότι ο συγκεκριμένος νόμος δεν εφαρμοζόταν σωστά, αλλά ότι δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Εξάλλου, σε πολλές περιπτώσεις, οι νόμοι εκείνης της εποχής έτειναν να αντιφάσκουν, καθώς δεν υπήρχε ενιαίος κώδικας για τους σκλάβους τον οποίο όφειλαν ακολουθούν οι αποικίες. Για το υπόλοιπο του 17ου αιώνα, οι αποικίες βρίσκονταν στη διαδικασία να εκσυγχρονίσουν τους νόμους για τη δουλεία, σε άλλες περιπτώσεις ύστερα από συζητήσεις με υπόδουλους ιθαγενείς Αμερικανούς και σε άλλες χρησιμοποιώντας ένα σύστημα υποτέλειας που ήταν σύνηθες στην Ευρώπη. Μέχρι τον 18ο αιώνα, πολλοί αξιωματούχοι της αποικιοκρατίας αξιοποιούσαν ένα σύστημα δουλείας που βασιζόταν στη φυλή. Έτσι, ο νόμος της 18ης Μαΐου 1652 αντικαταστάθηκε από έναν άλλο το 1703, ο οποίος ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση και αναγνώριζε νόμιμα τη σκλαβιά. Μέχρι το 1750, το Ρόουντ Άιλαντ θα είχε το υψηλότερο ποσοστό σκλάβων στη Νέα Αγγλία, το οποίο άγγιζε –και σύμφωνα με ορισμένους μελετητές ξεπερνούσε– το 10% του συνόλου των κατοίκων της αποικίας.
Η οριστική κατάργηση της δουλείας στην περιοχή δεν ξεκίνησε παρά μόνο όταν το νομοθετικό σώμα του Ρόουντ Άιλαντ ενέκρινε σχέδιο για τη σταδιακή χειραφέτηση τον Φεβρουάριο του 1784. Όλοι οι σκλάβοι που γεννήθηκαν μετά την 1η Μαρτίου 1784 έπρεπε να απελευθερωθούν: τα κορίτσια στα 18 και τα αγόρια στα 21 έτη. Μέχρι το 1800 υπήρχαν 384 σκλάβοι στην αποικία. Σαράντα χρόνια αργότερα ο αριθμός των σκλάβων της περιοχής ήταν μόνο πέντε.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
