Ανάμεσα στα έξι λιμάνια, που συνολικά είχε στις αρχές του 16ου αιώνα το βασίλειο των Pajajaran –σημερινή Ινδονησία–, η Σούντα Κέλαπα ήταν το κύριο. Το 1513, τέσσερα πορτογαλικά πλοία υπό τη διοίκηση του De Avin βρέθηκαν σε αυτήν, αναζητώντας μπαχαρικά, ειδικά γαρίφαλο, πιπέρι και μοσχοκάρυδο. Έχοντας τις απαιτούμενες πληροφορίες για τα πλεονεκτήματα του λιμανιού από τον ταξιδιώτη Pires, οι Πορτογάλοι αποφάσισαν λίγα χρόνια αργότερα να στείλουν εκεί τον Enrique Leme, ο οποίος προσέφερε διάφορα δώρα στον βασιλιά Surawisesa. Έτσι, στις 21 Αυγούστου 1522, ο Leme κατάφερε να πετύχει τη σύναψη συνθήκης φιλίας μεταξύ του Βασιλείου της Σούντα και του Βασιλείου της Πορτογαλίας. Η συγκεκριμένη συνθήκη, μάλιστα, υπήρξε η πρώτη διεθνής συμφωνία στην ιστορία της Ινδονησίας. Ως ένδειξη και μνημείο της «φιλίας» ανάμεσα στις δύο πλευρές, φυτεύτηκε μια μεγάλη πέτρα στην παραλία, η οποία ανακαλύφθηκε ξανά το 1918 ύστερα από ανασκαφές στην περιοχή.
Αυτή η σχέση είχε ως αποτέλεσμα να επιτραπεί στους Πορτογάλους να δημιουργήσουν εμπορικά γραφεία γύρω από το λιμάνι. Το σουλτανάτο του Ντεμάκ, όμως, βλέποντας την αναπτυσσόμενη σχέση μεταξύ των Πορτογάλων και του Βασιλείου της Σούντα ως απειλή, σχεδίασε επίθεση εναντίον της Σούντα Κέλαπα.
Στις 22 Ιουνίου 1527, υπό την ηγεσία του Fatahillah, το σουλτανάτο της επιτέθηκε, έχοντας τη βοήθεια αρκετών εθελοντών από το Μπάντεν – σχεδόν 1.500 στο σύνολο. Η πολιορκία του λιμανιού και της γύρω περιοχής πραγματοποιήθηκε τόσο από ξηράς όσο και από θαλάσσης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες για τους πολιορκούμενους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι Πορτογάλοι είχαν στείλει πέντε ή έξι πλοία με επικεφαλής τον Francisco de Sa και τον Duarte Coelho, καθώς δεν γνώριζαν ποια ήταν η κατάσταση που επικρατούσε. Όμως, ο πορτογαλικός στόλος χτυπήθηκε από καταιγίδα, με αποτέλεσμα να χωριστεί και στην περιοχή να φτάσει εν τέλει μόνο ο δεύτερος επικεφαλής, ο οποίος δέχτηκε επίθεση. Ύστερα από καθυστερημένη συνάντηση που είχαν οι De Sa και Coelhο, αποφάσισαν ότι δεν είχαν τις απαραίτητες δυνάμεις για επίθεση· έτσι, αποχώρησαν από την περιοχή χωρίς να παράσχουν βοήθεια.
Πλέον και η τελευταία ελπίδα του βασιλιά της Σούντα, Surawisesa, είχε εξανεμιστεί. Τελικά, δραπέτευσε στα βουνά του Νότου, αφήνοντας ουσιαστικά το βασίλειό του στον Fatahillah. Ο τελευταίος ονομάστηκε σουλτάνος του Μπάντεν, ενώ χάρη στη νίκη του αυτή, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, η Σούντα Κέλαπα μετονομάστηκε σε Τζαγιακάρτα, που σημαίνει «μεγάλη νίκη».
Υπό τις νέες αυτές συνθήκες, οι Πορτογάλοι αποφάσισαν σε πρώτη φάση να βάλουν την πρόσφατα υπογεγραμμένη συμφωνία σε «αναμονή». Ωστόσο, πέντε χρόνια μετά από την πτώση της Σούντα Κέλαπα, συναλλάσσονταν πλέον ανοιχτά με τους ηγεμόνες του Μπάντεν, μέχρι που και πάλι θα άλλαζε η περιοχή χέρια.
Μέσα στην επόμενη εκατονταετία, η Τζακάρτα θα μεγάλωνε και θα μετονομαζόταν σε Μπατάβια, ως ελεγχόμενη από την Ολλανδική Εταιρία Ανατολικών Ινδιών και μετεξελισσόμενη από τις αρχές του 19ου αιώνα σε πόλη των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρέθηκε υπό ιαπωνική κατοχή (1942-1945), όμως μετά την ήττα των Ιαπώνων άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της με την επανάσταση για την ανεξαρτησία. Σήμερα, η Τζακάρτα, πρωτεύουσα πλέον της Ινδονησίας, γιορτάζει την «γέννησή» της στις 22 Ιουνίου – ημερομηνία της ονοματοδοσίας της από τον Fatahillah.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
