Ο Ισαάκ Νιούτον, πιο γνωστός ως Νεύτων, γιος αγρότη από το Λινκολνσάιρ της Αγγλίας, κατάφερε να σπουδάσει φυσικές επιστήμες και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του το 1665. Στη συνέχεια, εξαιτίας της επιδημίας πανώλης, επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου και θα παρέμενε μέχρι και το επόμενο έτος. Ηδη όμως από αυτό το διάστημα άρχισε να θέτει τις βάσεις του μνημειώδους έργου του. Για παράδειγμα, εμπνεύστηκε τις βασικές αρχές της θεωρίας του για τη βαρύτητα και επεξεργάστηκε βασικά στοιχεία του απειροστικού λογισμού, πετυχαίνοντας να βρει την εφαπτομένη και την ακτίνα της καμπυλότητας σε οποιοδήποτε σημείο μιας καμπύλης. Επίσης, επινόησε όργανα για τη λείανση φακών με μορφή όχι σφαιρική, κάτι που θα του χρησίμευε αργότερα στη μελέτη του για την οπτική.
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω και γενικότερα του έργου του, ο Νεύτων εξελέγη την επόμενη δεκαετία καθηγητής στο πανεπιστήμιο από το οποίο είχε αποφοιτήσει λίγα χρόνια πριν. Τον Αύγουστο του 1684, μία δεκαετία και πλέον ύστερα από την εκλογή του, ο Εντμουντ Χάλεϊ, γνωστός μαθηματικός και αστρονόμος, ήρθε στο Κέιμπριτζ για να τον συμβουλευτεί σχετικά με τον νόμο της βαρύτητας, επιδιώκοντας να λύσει το ερώτημα εάν ο νόμος της έλξης ήταν αυτός του αντίστροφου τετραγώνου, και, αν ναι, ποια θα ήταν η τροχιά ενός πλανήτη. Η απάντηση του Νεύτωνα ήταν απλή: έλλειψη.
Η επίσκεψη του Χάλεϊ παρακίνησε τον Νεύτωνα να ασχοληθεί εκτενώς με το ζήτημα της βαρύτητας στην ολότητά του και να δημοσιεύσει τα συμπεράσματά του. Οι θεμελιώδεις αρχές που παρουσιάζονται στα Principia (Αρχές) είναι γενικά αποδεκτό από τους ιστορικούς της επιστήμης ότι είχαν αποδειχθεί νωρίτερα, ήδη από το 1666 και το 1669. Ωστόσο, ορισμένες άλλες αρχές ανακαλύφθηκαν και αποδείχθηκαν από τότε και μέχρι το 1685, οπότε και ολοκληρώθηκε το προσχέδιο του πρώτου τόμου των Αρχών, ενώ επίσημα παρουσιάστηκε στη Βασιλική Εταιρεία περίπου ένα χρόνο αργότερα. Ο δεύτερος τόμος ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1686, ενώ οι επόμενοι δέκα μήνες ήταν αφιερωμένοι στη συγγραφή του τρίτου τόμου, όπου εφαρμόζονται τα θεωρήματα του πρώτου στα κύρια φαινόμενα του ηλιακού συστήματος για τον προσδιορισμό της μάζας και των αποστάσεων των πλανητών και των δορυφόρων τους.
Η συγγραφή του σημαντικού αυτού έργου χρηματοδοτήθηκε πρωτίστως από τον Χάλεϊ, ενώ η εκτύπωση στο σύνολό του ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1687. Ενδιαφέρον δε παρουσιάζει το γεγονός πως, αν και σχεδόν όλοι οι αρμόδιοι κριτικοί παραδέχθηκαν την εγκυρότητα των συμπερασμάτων του Νεύτωνα, χρειάστηκε αρκετός χρόνος μέχρις ότου οι καινοτόμες απόψεις που εισήγαγαν οι Αρχές να κατορθώσουν να ξεπεράσουν τις επικρατούσες πεποιθήσεις. Στην πραγματικότητα, πέρασε σχεδόν μισός αιώνας πριν το έργο του ενσωματωθεί πλήρως στον τομέα των μαθηματικών. Ωστόσο, η αναγνώριση στη συνέχεια υπήρξε αναμφισβήτητη, με ορισμένους εξίσου σημαντικούς επιστήμονες, όπως ο Λαγκράνζ, να χαρακτηρίζουν τις Αρχές του Νεύτωνα ως τη σημαντικότερη επινόηση του ανθρώπινου νου.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
