Η Φρίντα Κάλο γεννήθηκε από Γερμανό πατέρα ουγγρικής καταγωγής και Μεξικανή μητέρα ισπανικής και ιθαγενούς αμερικανικής καταγωγής. Αν και ήταν ιδιαίτερα δεμένη με τον πατέρα της, επαγγελματία φωτογράφο, η ίδια ενδιαφερόταν περισσότερο για την επιστήμη και συγκεκριμένα την Ιατρική.
Αργότερα, κατά την ανάρρωσή της από ένα σοβαρό ατύχημα με λεωφορείο (χρειάστηκαν τριάντα επεμβάσεις για να αντιμετωπίσει τα τραύματά της), η Κάλο θα εγκατέλειπε το όνειρο αυτό και θα αποφάσιζε να στραφεί προς τη ζωγραφική. Λίγο μετά τον γάμο της με τον Ντιέγκο Ριβέρα, το 1929, η Κάλο άλλαξε το προσωπικό της στυλ. Αρχισε να φοράει την παραδοσιακή ενδυμασία των ιθαγενών Τεχουάνα, που έγινε το σήμα κατατεθέν της: ανθισμένη κόμμωση, φαρδιά μπλούζα, χρυσά κοσμήματα και μια μακριά φούστα με βολάν.
Ζωγραφικά, οι πίνακές της αναπαριστούσαν όψεις της ζωής της. Το διάστημα 1930-3 κι ενώ το ζευγάρι βρισκόταν στις ΗΠΑ, η Κάλο είχε κάποιες δύσκολες, μη επιτυχείς εγκυμοσύνες. Απότοκό τους δύο σχετικοί πίνακες. Στον ένα, η ζωγράφος απεικόνισε τον εαυτό της να αιμορραγεί σε κρεβάτι νοσοκομείου μέσα σε ένα άγονο τοπίο, ενώ ο άλλος παρουσιάζει μια γυναίκα που γεννάει με σάβανο.
Το 1933 η Κάλο και ο Ριβέρα επέστρεψαν στο Μεξικό, η δε κατοικία τους εκεί μετατράπηκε σε τόπο συγκέντρωσης καλλιτεχνών και πολιτικών ακτιβιστών. Εξι χρόνια αργότερα, το 1939, οπότε και η Κάλο πήρε διαζύγιο, επισκέφτηκε το Παρίσι με στόχο να προβάλει τη δουλειά της. Εκεί γνώρισε πολλούς σουρεαλιστές, συμπεριλαμβανομένου του Μαρσέλ Ντυσάν (Marcel Duchamp). Στα χρόνια του Παρισιού χρονολογούνται και μερικά από τα πιο διάσημα έργα της, όπως «Οι δύο Φρίντες», που δείχνει δίδυμες φιγούρες πιασμένες στα χέρια, με την καθεμία να αντιπροσωπεύει μια αντίθετη πλευρά της καλλιτέχνιδος.
Η Κάλο συμφιλιώθηκε με τον Ριβέρα το 1940 και το ζευγάρι μετακόμισε στο σπίτι όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια, το αποκαλούμενο «Μπλε Σπίτι» («Casa Azul») στο Κογιοακάν. Το 1943, διορίστηκε καθηγήτρια Ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μεξικό. Σταδιακά όμως με την επιδείνωση της ήδη επιβαρυμένης υγείας της, η ζωγράφος συχνά θα στρεφόταν στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά για ανακούφιση. Παρ’ όλα αυτά, καθ’ όλη τη δεκαετία του 1940, συνέχισε να είναι παραγωγική. Σε αυτό το διάστημα χρονολογούνται πολυάριθμες αυτοπροσωπογραφίες και εικονογραφίες, με τον εαυτό της να έχει το απαθές, σταθερό βλέμμα, για το οποίο και έγινε διάσημη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η κατάστασή της θα χειροτέρευε όλο και περισσότερο. Παρέμενε μεγάλα διαστήματα στο νοσοκομείο, ενώ προς το τέλος της ζωής της χρειαζόταν βοήθεια στο περπάτημα. Και πάλι ζωγραφικά απεικόνισε την πραγματικότητα. Στην αυτοπροσωπογραφία της του 1951, για παράδειγμα, εμφανίζεται καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Η υγεία της ήταν τόσο άσχημη που στην πρώτη της ατομική έκθεση στο Μεξικό, το 1953, παραβρέθηκε ξαπλωμένη σε κρεβάτι. Τελικά, πέθανε στο «Μπλε Σπίτι», ένα χρόνο αργότερα, στις 13 Ιουλίου, από πνευμονική εμβολή.
Μετά τον θάνατό της, ο σύζυγός της μετέτρεψε την κατοικία τους σε μουσείο αφιερωμένο στη ζωή της, που άνοιξε το 1958. Ωστόσο, σύμφωνα με τις επιθυμίες του, ένα μπάνιο και ένα καμαρίνι, παρέμειναν σφραγισμένα μέχρι και τις αρχές του 21ου αιώνα. Αρκετά από τα αντικείμενα που βρέθηκαν σε αυτούς τους χώρους, όπως ιατρικοί κορσέδες και γράμματα, έχουν εκτεθεί στο μουσείο από το 2012, ενώ πραγματοποιήθηκαν και εκθέσεις στο εξωτερικό, όπως στο Μουσείο Βικτόρια και Αλμπερτ του Λονδίνου το 2018 και στο Μουσείο του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 2019.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
