Το σημαντικότερο κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού, η Κνωσσός, βρίσκεται στο ύψωμα της Κεφάλας, μερικά χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ηρακλείου, περιτριγυρισμένο από ελαιώνες, αμπελώνες και κυπαρίσσια. Σύμφωνα με τον μύθο, η Κνωσσός υπήρξε η έδρα του βασιλιά Μίνωα, η πρωτεύουσα του μεγάλου κράτους του, το οποίο περιελάμβανε την Κρήτη και τις Κυκλάδες, που τότε ονομάζονταν Μινωίδες. Με τον χώρο του ανακτόρου του Μίνωα στην Κνωσσό σχετίζονται ο μύθος του Λαβύρινθου και του Μινώταυρου, καθώς και ο μύθος του Δαίδαλου και του γιου του, Ικαρου.
Αναφορές στον Μίνωα και το μεγαλοπρεπές ανάκτορό του στην Κνωσσό γίνονται στα έπη του Ομήρου, από τον Ησίοδο, τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Διόδωρο Σικελιώτη, καθώς και άλλους μείζονες ή ελάσσονες συγγραφείς της αρχαιότητας. Στη σύγχρονη εποχή, το ανάκτορο της Κνωσσού έγινε γνωστό μέσα από τις ανασκαφές και τις μελέτες του Βρετανού αρχαιολόγου σερ Αρθουρ Εβανς.
Ο Εβανς γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1851 στο Χέρτφορντσαϊρ της ανατολικής Αγγλίας. Ο πατέρας του, Τζον Εβανς, καταγόταν από μια οικογένεια διανοούμενων, οι οποίοι όμως δεν ανήκαν στους αριστοκρατικούς κύκλους ούτε και διέθεταν πλούτο. Ο Αρθουρ πέρασε τα παιδικά του χρόνια κοντά στην οικογένειά του. Οταν έκλεισε τα δεκατέσσερα, εγγράφηκε στο Σχολείο Χάροου στο Λονδίνο. Εκεί έγινε φίλος με τον Φράνσις Μέιτλαντ Μπάλφουρ, ο οποίος εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους βιολόγους της γενιάς του, θεωρούμενος από πολλούς ως ο συνεχιστής του έργου του Καρόλου Δαρβίνου.
Το 1874, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στη συνέχεια μετέβη για μερικούς μήνες στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν. Οντας από τη φύση του περιπετειώδης και δείχνοντας ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στη Βαλκανική Χερσόνησο (Ανατολική Κρίση των ετών 1875-1878), μετέβη στο Μαυροβούνιο ως ανταποκριτής βρετανικών εφημερίδων. Επισκεπτόμενος πολλές τοποθεσίες των Βαλκανίων, εντυπωσιάστηκε από τα αρχαιολογικά κατάλοιπα. Οταν επέστρεψε στην Αγγλία, θέλησε να μελετήσει περαιτέρω τους αρχαίους πολιτισμούς της νοτίου Βαλκανικής. Με τη σύζυγό του Μάργκαρετ Φρίμαν επισκέφτηκαν την Ελλάδα και προσέγγισαν τον Χάινριχ Σλήμαν, ο οποίος ενδιαφερόταν για τον Μυκηναϊκό Πολιτισμό.
Τη δεκαετία του 1890 εκδήλωσε πιο έντονα το ενδιαφέρον του να μελετήσει τον Μινωικό Πολιτισμό στην Κρήτη. Το 1899 αγόρασε μια μεγάλη έκταση στο ύψωμα της Κεφάλας και στη συνέχεια ξεκίνησε μια τεράστιας κλίμακας αρχαιολογική ανασκαφή. Μέσα σε λίγα χρόνια, η ανασκαφή αποκάλυψε μεγάλο μέρος των θεμελίων του ανακτόρου της Κνωσσού. Προσπάθησε μάλιστα να συντηρήσει και να αναστηλώσει το ανάκτορο. Για αυτές του τις ενέργειες ο Εβανς δέχθηκε τις επόμενες δεκαετίες δριμεία κριτική, καθότι οι παρεμβάσεις του θεωρήθηκαν αντιαισθητικές, ατεκμηρίωτες και επιβλαβείς για τα αρχαία κατάλοιπα. Ξεχωρίζουν οι χιλιάδες πίνακες που ανακαλύφθηκαν με τη Γραμμική Α και τη Γραμμική Β γραφή. Η τελευταία, μάλιστα, αποδείχθηκε πως είναι μια πρώιμη μορφή της ελληνικής γλώσσας.
Η δημιουργία ενός χρονολογικού συστήματος βασισμένου στη μελέτη των επιστρώσεων και στην τυπολογική εξέλιξη της κεραμικής της Κνωσού αποτελεί μια μεγάλη συμβολή του Εβανς στην κατανόηση της εξέλιξης του Μινωικού Πολιτισμού. Ο Αγγλος αρχαιολόγος διαίρεσε με συμβατικό τρόπο την Εποχή του Χαλκού στην Κρήτη (περίπου από το 3000 έως το 1100 π.Χ.) σε εννέα συνολικά περιόδους, κατανεμημένες σε τρεις μεγαλύτερες, τις οποίες ονόμασε ως Πρώιμη, Μέση και Υστερη Μινωική αντίστοιχα.
Το 1911 ο Εβανς χρίστηκε ιππότης από τον βασιλέα Γεώργιο Ε΄ για τις υπηρεσίες του στην αρχαιολογία. Εφυγε από τη ζωή στις 11 Ιουλίου 1941, έχοντας δει το έργο του να αναγνωρίζεται από την επιστημονική κοινότητα των αρχαιολόγων.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
