Στις 23 Ιουλίου 1967, ξεκινούσαν στο Ντιτρόιτ σοβαρές ταραχές, οι οποίες έμελλε να αφήσουν βαθύ αποτύπωμα στην αμερικανική ιστορία. Οι ταραχές ξεκίνησαν νωρίς το πρωί εκείνης της ημέρας και σηματοδότησαν την έναρξη πέντε ημερών έντονης βίας, λεηλασιών και εμπρησμών που έφεραν στο προσκήνιο βαθιά ριζωμένα ζητήματα φυλετικής και οικονομικής ανισότητας.
Αφορμή τους ήταν η επιδρομή της αστυνομίας σε ένα after-hours μπαρ, στην κυρίως μαύρη γειτονιά του Ντιτρόιτ. Στο παράνομο αυτό κατάστημα, που βρισκόταν στη συμβολή της 12ης οδού και της λεωφόρου Κλέρμαουντ, έγινε έφοδος από το Αστυνομικό Τμήμα του Ντιτρόιτ τις πρώτες πρωινές ώρες της 23ης Ιουλίου. Η επιδρομή, που είχε ως στόχο να κλείσει το κατάστημα το οποίο δεν διέθετε άδεια, κλιμακώθηκε γρήγορα όταν οι θαμώνες και οι κάτοικοι, που ήταν ήδη πιεσμένοι από τον συστημικό ρατσισμό και την οικονομική στέρηση, αντέδρασαν με οργή.
Μάρτυρες και συμμετέχοντες περιέγραψαν αργότερα τη δράση της αστυνομίας ως σκληρή και προκλητική, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις από την τοπική κοινότητα. Η ένταση, που ήταν ήδη υψηλή λόγω των συνεχιζόμενων φυλετικών και κοινωνικών παραπόνων, εξελίχθηκε σε εκτεταμένες ταραχές.
Καθώς διαδόθηκε η είδηση της αστυνομικής επιδρομής, η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία. Μέχρι το πρωί, ομάδες ανθρώπων άρχισαν να λεηλατούν επιχειρήσεις και να βάζουν φωτιές σε όλη την πόλη. Το χάος εξαπλώθηκε γρήγορα, με διάφορες γειτονιές να γίνονται μάρτυρες κλιμακούμενης βίας. Μέχρι το απόγευμα, το Αστυνομικό Τμήμα του Ντιτρόιτ είχε χάσει τον έλεγχο και η πόλη βυθίστηκε στο χάος. Κτίρια πυρπολήθηκαν και οι λεηλασίες έγιναν ανεξέλεγκτες, καθώς οι ταραχές συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Μάλιστα, όλα αυτά δεν περιορίστηκαν σε μία περιοχή: εξαπλώθηκαν σε πολλές γειτονιές, καταδεικνύοντας την εκτεταμένη απογοήτευση και οργή που είχε συσσωρευτεί μεταξύ των μαύρων κατοίκων του Ντιτρόιτ. Η βία έφτασε στο αποκορύφωμά της τις επόμενες ημέρες, με την ανάπτυξη στρατευμάτων της Εθνοφρουράς και της πολιτειακής αστυνομίας για την αποκατάσταση της τάξης.
Η αρχική αντίδραση των τοπικών Αρχών και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης χαρακτηρίστηκε από προσπάθειες περιορισμού της κατάστασης. Ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και ο κυβερνήτης του Μίσιγκαν Τζορτζ Ρόμνεϊ κάλεσαν αμφότεροι για ειρήνευση και ο πρόεδρος Τζόνσον έστειλε ακόμη και ομοσπονδιακά στρατεύματα για να βοηθήσουν στην καταστολή της βίας. Ωστόσο, η κλίμακα των ταραχών καθιστούσε δύσκολο τον περιορισμό.
Οι ταραχές στο Ντιτρόιτ είχαν ως αποτέλεσμα σημαντικές απώλειες και ζημιές: 43 άνθρωποι σκοτώθηκαν, περισσότεροι από 1.000 τραυματίστηκαν και έγιναν πάνω από 7.000 συλλήψεις. Οι καταστροφές περιελάμβαναν πολυάριθμες επιχειρήσεις και σπίτια, ενώ μεγάλα τμήματα της πόλης έμειναν ερείπια.
Τα γεγονότα της 23ης Ιουλίου 1967 και των ημερών που ακολούθησαν είχαν σοβαρό αντίκτυπο στο Ντιτρόιτ και στην αμερικανική κοινωνία. Οι ταραχές αποκάλυψαν το βάθος των φυλετικών και οικονομικών διαιρέσεων και έγιναν σημείο αναφοράς για συζητήσεις σχετικά με τα πολιτικά δικαιώματα, την αστική πολιτική και τις πρακτικές επιβολής του νόμου. Μετά τις ταραχές ακολούθησε μια περίοδος προβληματισμού και μεταρρυθμίσεων, αν και πολλά από τα υποκείμενα ζητήματα παρέμειναν άλυτα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
