Η σημαντική Γαλλίδα συγγραφέας του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, Κολέτ ή Σιντονί-Γκαμπριέλ Κολέτ, όπως είναι ολόκληρο το όνομά της, γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1873, στο Σαν Σαβέρ-αν-Πουισάιγ της Βουργουνδίας. Στο μικρό αυτό χωριό, η μητέρα της ξύπνησε στην Κολέτ το ενδιαφέρον και την αγάπη για τα θαύματα του φυσικού κόσμου. Σε ηλικία 20 ετών, χωρίς να είναι ακόμη έτοιμη, παντρεύτηκε τον κατά 15 χρόνια μεγαλύτερό της συγγραφέα και κριτικό Ανρί Γκοτιέ-Βιγιάρ, ο οποίος τη μύησε στον κόσμο των παριζιάνικων σαλονιών. Στα πρώτα εκείνα χρόνια, ανακάλυψε το ταλέντο της στο γράψιμο. Ο σύζυγός της όμως την ανάγκασε να γράψει και στη συνέχεια δημοσίευσε ως δικά του έργα τα τέσσερα μυθιστορήματα Κλοντίν (1900-1903 / Η Κλοντίν στο σχολείο, Η Κλοντίν στο Παρίσι, Η Κλοντίν παντρεμένη, Η Κλοντίν φεύγει).
Το 1906, η Κολέτ εγκατέλειψε τον σύζυγό της. Αν και τα μυθιστορήματά της, παρά τον ελαφρύ αισθησιασμό τους, ήταν εξαιρετικά δημοφιλή, η ίδια δεν εισέπραξε ποτέ κάποιο κέρδος, αφού ο Βιγιάρ, είχε κρατήσει για λογαριασμό του τα πνευματικά δικαιώματα. Για να επιβιώσει αναγκάστηκε να εργαστεί ως τραγουδίστρια. Τελικά κατάφερε να πάρει διαζύγιο το 1910, και το 1912 παντρεύτηκε τον Ανρί ντε Ζουβενέλ, αρχισυντάκτη της εφημερίδας Le Matin, στην οποία συνέβαλε και η ίδια με θεατρικά χρονικά και διηγήματα.
Τα γραπτά που δημοσίευσε μέχρι τότε ανήκουν σε αυτό που η ίδια αποκαλούσε «χρόνια της μαθητείας» της. Μετά το 1920, ακολούθησε δύο κατευθύνσεις στο γράψιμο. Η πρώτη αφορούσε τη ζωή της νεότερης μεταπολεμικής γενιάς. Μεταξύ αυτών των μυθιστορημάτων είναι το Σερί (1920) και Το τέλος του Σερί (1926), που πραγματεύεται τη σχέση ενός νεαρού άνδρα με μια μεγαλύτερη γυναίκα, καθώς και Τα Αγουρα Στάχυα (1923), που πραγματεύονται τη μύηση στην αγάπη. Η δεύτερη κατεύθυνση κοιτούσε πίσω στην ύπαιθρο των παιδικών της χρόνων. Το σπίτι της Κλοντίν (1922) και το Sido (1930) αποτελούν στην πραγματικότητα τους στοχασμούς της για αυτά τα χρόνια, που εκφράζονται μέσα από την ποίηση.
Το 1935, έχοντας χωρίσει και από τον δεύτερο σύζυγό της, παντρεύτηκε για τρίτη φορά, τον συγγραφέα Μορίς Γκουντεκέ. Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών της ζωής της, η Κολέτ έγραψε για διάφορα θέματα. Η Ζιζί (1944), που παρακολουθεί την ιστορία ενός κοριτσιού το οποίο μεγάλωσαν δύο ηλικιωμένες αδερφές για να γίνει εταίρα, διασκευάστηκε τόσο για τη θεατρική σκηνή όσο και για την οθόνη, ενώ στη δεκαετία του 1950 παρουσιάστηκε και σε μορφή μιούζικαλ και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Η Κολέτ αναγνωρίστηκε για τα έργα της και μάλιστα με διακρίσεις, που σπάνια απονέμονταν τότε σε γυναίκες. Εγινε μέλος της Βελγικής Βασιλικής Ακαδημίας το 1935 και, δέκα χρόνια αργότερα, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Γκονκούρ και μεγάλος αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής. Από το 1949, ωστόσο, χτυπημένη από αρθρίτιδα, δεν μπορούσε πια να είναι το ίδιο παραγωγική. Οι μέρες της περνούσαν ήρεμα στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, μαζί με τις αγαπημένες της γάτες, έως τις 3 Αυγούστου 1954, οπότε άφησε την τελευταία της πνοή.
Από μια εποπτεία του έργου της, θα μπορούσε να υποστηριχτεί πως οι καλύτερες στιγμές της αφορούσαν σε μεγάλο βαθμό τον πόνο αλλά και την απόλαυση της αγάπης. Το σίγουρο είναι πως, εκτός από την ακριβή αισθητηριακή ανάκληση ήχων, μυρωδιών, γεύσεων, υφών και χρωμάτων, η Κολέτ ανέλυσε σε βάθος και από διάφορες οπτικές τη γυναικεία ύπαρξη.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
