Κατά τον 18ο αιώνα, η Γερμανία ήταν μια πολιτικά κατακερματισμένη περιοχή. Οι συνέπειες της θρησκευτικής Μεταρρύθμισης, του Τριακονταετούς Πολέμου και της επέμβασης των ξένων κρατών ήταν περισσότερο εμφανείς στη Γερμανία παρά σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ευρώπης. Τα κράτη στα οποία ήταν διαιρεμένη είχαν τεράστια ποικιλία έκτασης, πλούτου, στρατιωτικής ισχύος και συστήματος διακυβέρνησης.
Σταδιακά αναδείχθηκε ως ισχυρός παράγοντας μεταξύ των γερμανικών κρατών το βασίλειο της Πρωσίας. Υπό τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο Α΄, το βασίλειο ανασυγκροτήθηκε εξελισσόμενο στο πιο αποτελεσματικό κράτος της εποχής. Ταυτόχρονα, έμφαση δόθηκε και στον εκσυγχρονισμό του στρατού, παρότι την περίοδο της βασιλείας του αποφεύχθηκε η εμπλοκή της Πρωσίας σε μεγάλες συγκρούσεις στην Ευρώπη.
Τον Μάιο του 1740 ανέβηκε στον θρόνο ο εικοσιοκτάχρονος γιος του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α΄, Φρειδερίκος Β΄. Μέσα σε μερικούς μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του, ο νέος βασιλιάς έδειξε ότι η πολιτική του στις υποθέσεις των γερμανικών κρατών ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη του πατέρα του. Ο Φρειδερίκος υπήρξε ιδιαίτερα συγκεντρωτικός και αυταρχικός ηγεμόνας, δείχνοντας ελάχιστη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που στελέχωναν τις κρατικές υπηρεσίες. Εμεινε γνωστός για την αναδιάρθρωση του πρωσικού στρατού, ο οποίος κατέστη στην εποχή του ένας από τους ισχυρότερους της Ευρώπης.
Ο Φρειδερίκος είχε επίγνωση του πόσο εκτεθειμένη ήταν η Πρωσία λόγω της θέσης της και του τρόπου με τον οποίο η γεωγραφία επέβαλλε την επέκτασή της. Μόλις έξι μήνες μετά την άνοδό του στην εξουσία, διέταξε την εισβολή των πρωσικών στρατευμάτων στη Σιλεσία, η οποία αποτελούσε έως τότε επαρχία της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Από μικρός άλλωστε ονειρευόταν την επέκταση του κράτους του πατέρα του στην πολωνική Πρωσία και τη σουηδική Πομερανία.
Στη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου (1756-1763), η Πρωσία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη μεγάλη δύναμη στα ανατολικά της σύνορα, τη Ρωσία. Οι επιλογές του Φρειδερίκου δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και η Πρωσία βρέθηκε σε δύσκολη θέση έχοντας απέναντί της τις ενωμένες δυνάμεις των Γάλλων και των Αυστριακών στα δυτικά σύνορα. Στα ανατολικά, οι Ρώσοι κατάφεραν να κινητοποιήσουν περίπου 45.000 άνδρες, οι οποίοι προήλασαν έως τον ποταμό Οντερ.
Ο ρωσικός στρατός συγκρούστηκε με τον πρωσικό, ο οποίος αποτελείτο από 36.000 άνδρες και τελούσε υπό τις διαταγές του Φρειδερίκου, στις 25 Αυγούστου 1758 κοντά στον Οντερ, στην περιοχή Τσόρντορφ. Παρότι αρχικά φαινόταν ότι οι Πρώσοι θα κέρδιζαν σχετικά εύκολα τη μάχη, οι Ρώσοι έδειξαν αξιοσημείωτη αντοχή στις επιθέσεις του πεζικού και του ιππικού τους. Ο Φρειδερίκος δεν κατάφερε να εφαρμόσει την τακτική της λοξής φάλαγγας, η οποία του είχε αποδώσει τη νίκη στη μάχη του Λόιθεν εναντίον των Αυστριακών, τον Δεκέμβριο του 1757.
Οι Πρώσοι κέρδισαν τη μάχη αλλά με μεγάλο κόστος σε απώλειες ζωών. Η μάχη του Τσόρντορφ, άλλωστε, ονομάστηκε από πολλούς η πιο αιματηρή του 18ου αιώνα. Ο Φρειδερίκος δεν επιδίωξε να καταστρέψει εντελώς τους αντιπάλους του, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και να δηλώσουν σε επιστολές τους προς την Αγία Πετρούπολη πως η μάχη κερδήθηκε από εκείνους. Στην Πετρούπολη, τη Βιέννη και το Παρίσι γιορτάστηκε η μάχη του Τσόρντορφ ως μια μεγάλη νίκη εναντίον του Φρειδερίκου Β΄.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
