Ενας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της νεότερης εποχής ήταν ο Γερμανός ποιητής, μυθιστοριογράφος και δραματουργός Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε. Με το έργο του άσκησε τεράστια επιρροή στη λογοτεχνία, στην πολιτική και στη φιλοσοφική σκέψη της Δύσης. Τα ποιήματά του απέκτησαν τόσο μεγάλη δημοφιλία στα τέλη του 18ου αιώνα, ώστε μελοποιήθηκαν από τον Μότσαρτ, τον Μπετόβεν, τον Σούμπερτ και τον Βάγκνερ.
Ο Γκαίτε γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1749 στην ελεύθερη πόλη της Φρανκφούρτης, η οποία αποτελούσε αυτόνομο τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους. Η οικογένειά του ήταν μία από τις πιο εύπορες της πόλης. Ο πατέρας του, Γιόχαν Κασπάρ, παρότι είχε λάβει αξιοπρεπή μόρφωση, ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός και άκαμπτος στις απόψεις του. Από την άλλη, η μητέρα του, Καταρίνα Ελιζαμπέτ, ήταν μια πρόσχαρη γυναίκα, που όμως δεν φημιζόταν για την έφεσή της στα γράμματα.
Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ ήταν ένα παιδί με πλούσια σωματικά και ψυχικά χαρίσματα. Απορροφούσε ό,τι άκουγε και διάβαζε χωρίς προσπάθεια. H φαντασία του ήταν ανεξάντλητη και λάτρευε να αφηγείται τις ιστορίες που ο ίδιος επινοούσε. Σε μικρή ηλικία έγραψε δύο παραμύθια –Το νέο Παρίσι και Η νέα Μελουζίνα- τα οποία περιέλαβε αργότερα σε βελτιωμένη μορφή στην αυτοβιογραφία του. Μαθητεύοντας κοντά σε εκλεκτούς δασκάλους, έμαθε λατινικά, αρχαία ελληνικά, εβραϊκά της Βίβλου, καθώς και τις κύριες γλώσσες της υψηλής κοινωνίας της εποχής του, γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά. Παρότι έδειξε από μικρός έντονο ενδιαφέρον και για τη ζωγραφική, τον κέρδισε η λογοτεχνία. Ανάμεσα στα αγαπημένα του αναγνώσματα ήταν τα ποιήματα του Φρίντριχ Κλόπστοκ και τα ομηρικά έπη.
Εχοντας καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, ο Γκαίτε δεν απόλαυσε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Λειψίας. Προτιμούσε, μάλιστα, να παρακολουθεί τα μαθήματα του ποιητή Κρίστιαν Γκέλερτ. Στη Λειψία έγραψε και την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Αννέτ, την οποία δημοσίευσε ανώνυμα το 1770. Το 1775 εγκαταστάθηκε στη Βαϊμάρη, όπου και παρέμεινε έως το τέλος της ζωής του. Εκεί έγραψε και τα περισσότερα από τα έργα του, τα οποία τον κατέστησαν έναν από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της νεότερης εποχής. Ξεχωρίζουν Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, o Εγκμοντ και φυσικά ο Φάουστ, έργο το οποίο ολοκλήρωσε περίπου έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, το 1832.
Την ιδιοφυΐα του Γκαίτε αναγνώρισε σχεδόν έναν αιώνα μετά τον θάνατό του και ο Γερμανός συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1929, Τόμας Μαν, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 31 Αυγούστου 1949: «Η τεραστία εκτίμησις της οποίας έχαιρεν ωφείλετο κυρίως εις το πλάτος και το μεγαλείον του συγγραφικού του έργου. Αλλ’ είναι βέβαιον ότι αι ερασιτεχνικαί του απασχολήσεις με διάφορα άλλα θέματα συνετέλεσαν επίσης εις την τεραστίαν μαγικήν φήμην την οποίαν είχε αποκτήσει. Τούτο δε αντανεκλάτο πολλάκις εις τον τρόπον με τον οποίον του απηύθυναν επιστολάς. Οι Γάλλοι οι οποίοι αλληλογραφούσαν με αυτόν τον αποκαλούσαν: “Mon seigneur”, τίτλος ο οποίος δίδεται συνήθως μόνον εις πρίγκιπας».
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
