Η Μαίρη Αν Νίκολς, μητέρα πέντε παιδιών, είχε καταλήξει να δουλεύει στους δρόμους ως περιστασιακή πόρνη για να κερδίσει τα προς το ζην, όταν ο γάμος της απέτυχε το 1880, λόγω της συχνής υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Οκτώ χρόνια αργότερα, το βράδυ της 31ης Αυγούστου, ο αστυνομικός Τζον Νιλ περιπολούσε στο Buck’s Row, έναν σκοτεινό δρόμο στο Ουάιτσαπελ. Καθώς πλησίαζε σε μια αυλή, παρατήρησε το σώμα μιας γυναίκας ξαπλωμένης ανάσκελα. Οταν πλησίασε πιο κοντά, διαπίστωσε ότι ο λαιμός της είχε κοπεί.
Οπως ήταν φυσικό, η αστυνομία ξεκίνησε έρευνα για να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του άτυχου θύματος, η οποία αρχικά δεν ήταν ξεκάθαρη. Στα πενιχρά υπάρχοντά της, υπήρχαν μια χτένα, ένα μαντίλι τσέπης και ένας σπασμένος καθρέφτης. Τελικά, αναγνωρίστηκε ως η γυναίκα που ζούσε στην οδό Thrawl 18 από την Ελεν Χόλαντ, μια ένοικο του ίδιου καταλύματος που γνώριζε τη Μαίρη Αν απλώς ως «Πόλι».
Παρά την ταυτοποίηση του πτώματος, η αστυνομική έρευνα για τον θάνατο της Μαίρη Αν διέθετε σχεδόν μηδενικά στοιχεία για να συνεχιστεί, καθώς δεν υπήρχαν μάρτυρες. Συνελήφθησαν αρκετά άτομα ως ύποπτοι και ορισμένοι πρόσφεραν πιθανώς χρήσιμες πληροφορίες για τις τελευταίες κινήσεις του θύματος, αλλά η όλη προσπάθεια αποδείχθηκε άκαρπη.
Σε λιγότερο από 48 ώρες μετά την αναφορά του εγκλήματος, ο Τύπος άρχισε να επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο άτομο ως πιθανό ύποπτο. Οι συνήθειές του είχαν εξιστορηθεί από αρκετές γυναίκες που δούλευαν στον δρόμο και περιέγραφαν ιστορίες για έναν άντρα που τις απειλούσε με μαχαίρι, τις λήστευε ή προσπαθούσε να τις απαγάγει. Λόγω της συνήθειάς του δε να φοράει δερμάτινη ποδιά, του είχε δοθεί το προσωνύμιο «Δερμάτινη Ποδιά» (Leather Apron). Ο συγκεκριμένος ύποπτος, χάρη στις προκαταλήψεις της εποχής και της μεγάλης εβραϊκής κοινότητας μεταναστών, που αυξανόταν στο East End του Λονδίνου τις προηγούμενες δεκαετίες, πιστευόταν ότι ήταν «σεσημασμένου εβραϊκού τύπου».
Μετά τη συγκλονιστική δολοφονία της Μάρθας Τάμπραμ, η οποία είχε προηγηθεί (7 Αυγούστου 1888), η άποψη ότι και οι δύο θάνατοι θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από το ίδιο χέρι γινόταν όλο και πιο ισχυρή. Αν και η επίσημη γραμμή της αστυνομίας έριχνε το βάρος σε ενέργειες των τοπικών συμμοριών, ορισμένες εφημερίδες άρχισαν να σχολιάζουν ότι ένας μοναχικός, σιωπηλός δολοφόνος κυκλοφορούσε, με στόχο τις ευάλωτες γυναίκες του East End. Η εφημερίδα The Star είχε τον τίτλο «Το τρίτο έγκλημα ενός ανθρώπου που πρέπει να είναι μανιακός» και έκανε λόγο για «μεγάλο τοπικό ενθουσιασμό» γύρω από την υπόθεση.
Δεν θα αργούσε και η αστυνομία να εξετάσει την πιθανότητα ότι ο Τύπος είχε πιθανά δίκιο. Η έννοια του κατά συρροή δολοφόνου, που γνωρίζουμε σήμερα, δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστή στο βικτωριανό Λονδίνο. Στην πραγματικότητα, ο «Δερμάτινη Ποδιά» ή «Τζακ ο Αντεροβγάλτης», όπως ο κατά συρροή δολοφόνος έμεινε τελικά γνωστός, μπορεί κάλλιστα να υπήρξε ένας από τους πρώτους καταγεγραμμένους κατά συρροή δολοφόνους στον κόσμο.
Το σίγουρο είναι πως το βράδυ της 31ης Αυγούστου 1888, η περιβόητη πλέον ιστορία του «Τζακ του Αντεροβγάλτη» μόλις ξεκινούσε. Οποιος κι αν ήταν ο αληθινός δολοφόνος, λίγο περισσότερο από μία εβδομάδα αργότερα θα επέστρεφε με ένα ακόμη θύμα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
