Την 1η Σεπτεμβρίου 1923, η Ιαπωνία επλήγη από τον Μεγάλο Σεισμό του Κάντο, ο οποίος σάρωσε τις περιοχές του Τόκιο και της Γιοκοχάμα. Ο σεισμός, ο οποίος είχε μέγεθος 7,9 Ρίχτερ, προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές και πυρκαγιές οι οποίες κατέκαψαν μεγάλα τμήματα των πόλεων. Επίσης, 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το χάος, και μάλιστα την επόμενη μέρα, εκτυλίχθηκε μια άλλη τραγωδία που έμελλε να αφήσει μια μαύρη κηλίδα στην ιστορία της Ιαπωνίας: η σφαγή του Κάντο.
Ο σεισμός συνέβη λίγο πριν από το μεσημέρι, όταν πολλοί άνθρωποι μαγείρευαν το μεσημεριανό τους γεύμα, γεγονός που οδήγησε στην ταχεία εξάπλωση των πυρκαγιών στις πυκνοκατοικημένες πόλεις. Οι σεισμικές δονήσεις γκρέμισαν σπίτια και δημόσια κτίρια, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες ή άστεγους.
Αμέσως μετά τον σεισμό, η ιαπωνική κυβέρνηση και ο στρατός κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να διατηρήσουν την τάξη. Οι επικοινωνίες είχαν διακοπεί και οι Αρχές ήταν συγκλονισμένες από την κλίμακα της καταστροφής. Εν μέσω αυτής της αναταραχής, άρχισαν να κυκλοφορούν ανυπόστατες φήμες ότι Κορεάτες κάτοικοι, που αποτελούσαν σημαντική μειονότητα στην Ιαπωνία, εκμεταλλεύονταν την καταστροφή δηλητηριάζοντας πηγάδια, λεηλατώντας και σχεδιάζοντας να ανατρέψουν την κυβέρνηση.
Αυτές οι αβάσιμες κατηγορίες επιδεινώθηκαν από τις μακροχρόνιες εθνοτικές εντάσεις και τα αντικορεατικά αισθήματα μεταξύ του ιαπωνικού πληθυσμού. Ταυτόχρονα, οι τοπικές εφημερίδες αλλά και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έπαιξαν ρόλο στη διάδοση αυτών των φημών. Ετσι, η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου.
Στις 2 Σεπτεμβρίου, ο φόβος και η καχυποψία κλιμακώθηκαν και η βία άρχισε να κυριαρχεί. Στο Τόκιο και στις γύρω περιοχές άρχισαν να σχηματίζονται «ομάδες εκδικητών», συχνά αποτελούμενες από ντόπιους και εθνικιστές. Οι ομάδες αυτές, οπλισμένες με σπαθιά, δόρατα μπαμπού και άλλα όπλα, ανέλαβαν να «προστατεύσουν» τις γειτονιές τους από την υποτιθέμενη κορεατική απειλή. Ο ιαπωνικός στρατός και η αστυνομία, αντί να καταστείλουν αυτούς τους φόβους, συχνά ενθάρρυναν ή υποστήριζαν σιωπηρά αυτές τις ενέργειες.
Ακολούθησε μια ανεξέλεγκτη σφαγή Κορεατών που ζούσαν στην περιοχή Κάντο. Μέχρι τις 3 Σεπτεμβρίου 1923, εξαγριωμένοι Ιάπωνες περιφέρονταν στους δρόμους, επιτιθέμενοι σε οποιονδήποτε υποπτεύονταν ότι ήταν Κορεάτης. Κάποιοι Ιάπωνες που θεωρήθηκαν λανθασμένα Κορεάτες ή που προσπάθησαν να προστατεύσουν τους Κορεάτες γείτονές τους σκοτώθηκαν επίσης. Εκτός από τις δολοφονίες, πολλοί Κορεάτες υποβλήθηκαν σε βάναυσες ανακρίσεις και βασανιστήρια.
Οι ιαπωνικές Αρχές συνέλαβαν χιλιάδες ανθρώπους, τα ίχνη των οποίων δεν εντοπίστηκαν ποτέ. Σε ορισμένες περιοχές, η αστυνομία και ο στρατός όχι μόνο απέτυχαν να αποτρέψουν τη βία, αλλά συμμετείχαν ενεργά σε αυτήν, τροφοδοτώντας περαιτέρω το μακελειό. Εν μέσω της αναταραχής, οι ιαπωνικές αρχές βρήκαν επίσης το πρόσχημα προκειμένου να εξουδετερώσουν πολιτικούς αντιφρονούντες. Σοσιαλιστές, αριστεροί, αναρχικοί, φεμινιστές και φεμινίστριες δολοφονήθηκαν.
Καθώς η έκταση της σφαγής έγινε εμφανής, η ιαπωνική κυβέρνηση αρχικά υποβάθμισε τη βία, προσπαθώντας να μεταθέσει την ευθύνη σε κακοποιά στοιχεία του πληθυσμού. Ορισμένοι τοπικοί αξιωματούχοι επαινέθηκαν για τις προσπάθειές τους να αποτρέψουν τις δολοφονίες, αλλά συνολικά η αντίδραση της κυβέρνησης χαρακτηρίστηκε από άρνηση και αποφυγή ανάληψης ευθυνών.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η ιαπωνική κυβέρνηση έλαβε μέτρα για να αποσιωπήσει τις πληροφορίες σχετικά με το γεγονός. Οι αναφορές λογοκρίθηκαν και η δημόσια συζήτηση για τη σφαγή αποθαρρύνθηκε. Οι θηριωδίες που διαπράχθηκαν κατά της κορεατικής κοινότητας αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στην επίσημη ιστοριογραφία, συμβάλλοντας σε μια κουλτούρα σιωπής γύρω από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1923.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
