Η Αναγέννηση έχει περιγραφεί ως μια πρόοδος πέρα από τους Σκοτεινούς Αιώνες, κατά την οποία οι Δάσκαλοι της Ιταλικής Τέχνης κοιτάζουν πίσω στην Κλασική εποχή με νοσταλγία. Το σίγουρο είναι πως κατά τον 15ο και 16ο αιώνα έζησαν και δημιούργησαν μερικοί από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία. Ανάμεσα στους σπουδαιότερους από αυτούς διακρίνονται οι Λεονάρντο ντα Βίντσι, Ντονατέλο, Ραφαήλ, Μπρουνελέσκι, Μποτιτσέλι, καθώς και ο Μιχαήλ Αγγελος ή Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, όπως ήταν ολόκληρο το όνομά του.
Αν κοιτάξει κανείς την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα, σίγουρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο καλλιτέχνης της δεν είχε νοιαστεί ποτέ ουσιαστικά για τη ζωγραφική. Ο Μιχαήλ Αγγελος θεωρούσε τον εαυτό του πάνω από όλα γλύπτη. Είχε πει πως μαζί με το γάλα είχε λάβει και την ικανότητα να χειρίζεται τη σμίλη και το σφυρί, με τα οποία δημιουργούσε τα γλυπτά του. Δεν είναι τυχαίο πως είχε χαρακτηριστεί «Il Divino» (ο θεϊκός).
Η ιδέα για το γλυπτό του Δαβίδ δεν άνηκε στον Μιχαήλ Αγγελο. Ο τεράστιος όγκος του μαρμάρου Carrara, που προοριζόταν για τη σμίλευσή του, είχε εξορυχθεί το 1466, εννέα χρόνια πριν γεννηθεί ο Μιχαήλ Αγγελος και είχε δοθεί στον καλλιτέχνη Agostino di Duccio. Ωστόσο, αποδείχτηκε τόσο δύσκολο το έργο, που ο τελευταίος δεν ξεπέρασε ποτέ το ξεκαθάρισμα για να σχηματιστούν οι άξονες των ποδιών. Δέκα χρόνια αργότερα, το έργο θα το αναλάμβανε ακόμα ένας καλλιτέχνης, ο Αντόνιο Ροσελίνο, χωρίς όμως και πάλι να προχωρήσει ιδιαίτερα.
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η Συντεχνία Εμπόρων Μαλλιού θέλησε να ολοκληρώσει το εγκαταλελειμμένο έργο. Η αναζήτηση καλλιτέχνη όμως αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση, καθώς εκτός από τη δυσκολία της διαβόητης πλέον μαρμάρινης πλάκας, λόγω των ετών που είχαν εν τω μεταξύ περάσει, αυτή είχε φθαρεί αρκετά σε ορισμένα σημεία. Τελικά, ο καλλιτέχνης που επιλέχθηκε ήταν ο Μιχαήλ Αγγελος, σε ηλικία τότε μόλις 26 ετών. Ξεκίνησε να εργάζεται στις 13 Σεπτεμβρίου 1501 και συνολικά χρειάστηκε τρία χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο.
Ο «Δαβίδ», που ξεπερνά σε ύψος τα 5 μέτρα και σε βάρος τους έξι τόνους, προοριζόταν αρχικά για την οροφή του καθεδρικού ναού στη Φλωρεντία. Ωστόσο, ο Μιχαήλ Αγγελος υποστήριξε πως δεν ήταν εφικτό ένα τέτοιο ογκώδες και βαρύ αντικείμενο να ανυψωθεί τόσο ψηλά. Καθώς υπήρχαν διφορούμενες απόψεις, τελικά, συγκροτήθηκε μια επιτροπή –στην οποία συμπεριλαμβάνονταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ο Σάντρο Μποτιτσέλι– για να αποφασιστεί η κατάλληλη τοποθεσία για το ογκώδες άγαλμα. Τελικά, επιλέχτηκε η Πιάτσα ντε λα Σινιορία έξω από το Παλάτσο Βέκιο, το δημαρχείο της Φλωρεντίας.
Χρειάστηκαν τέσσερις ημέρες για να μετακινηθεί το άγαλμα στη θέση του, πάνω σε ένα ειδικά κατασκευασμένο κάρο. Τα αποκαλυπτήρια πραγματοποιήθηκαν στις 8 Σεπτεμβρίου 1504. Μεταξύ των αξιωματούχων, που συγκεντρώθηκαν για την περίσταση, ήταν και ο δήμαρχος της Φλωρεντίας, ο οποίος φημολογείται πως παραπονέθηκε ότι η μύτη του αγάλματος ήταν «χοντροκομμένη».
Φαίνεται πως ο Μιχαήλ Αγγελος σκαρφάλωσε και προσποιήθηκε ότι τη δούλεψε μέχρι που τελικά πήρε την «έγκριση» του δημάρχου. Το παραπάνω περιστατικό μπορεί να μην έλαβε χώρα ποτέ ή τουλάχιστον τα πράγματα να μην εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως μέχρι σήμερα το άγαλμα του Δαβίδ μαγνητίζει τα βλέμματα με το μεγαλείο του.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
