Ξυπνάω από το θρόισμα των φρέσκων, τρυφερών φύλλων της άγριας καρυδιάς, ανάμεσα στα κλαριά της οποίας έχω στήσει την καλοκαιρινή φωλιά μου. Πάλλομαι με τα κλαριά στον ρυθμό του μαγιάτικου νοτιά, καιρικές συνθήκες που συνήθως απεχθάνομαι, στην πραγματικότητα όμως ξυπνάω από ένα άσχημο όνειρο. Ήμουν εγκλωβισμένος, λέει, στο κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας, δεν ξέρω πώς βρέθηκα εκεί να φτερουγίζω από το υπόγειο έως την κλειδωμένη πόρτα που οδηγεί στην ταράτσα. Ξέρω δηλαδή, αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Είναι ακόμη σκοτάδι παχύ. Κάνω ένα σάλτο και κοιτάζομαι στο τζάμι ενός διαμερίσματος στο οποίο έχουν αφήσει τα παντζούρια ανοιχτά. Βλέπω πως είμαι έτοιμος. Φοράω ήδη τη μαύρη μπέρτα μου, την κίτρινη χαρτονένια, στο σχήμα του χωνιού, μύτη μου, το φαντεζί μου ράμφος. Καθαρίζω καλά τον λαιμό μου από τη γύρη που αιωρείται από το ελαφρύ αεράκι και ξεκινάω να σφυρίζω. Ξέρω πως δεν έχω το ταλέντο ούτε τα απαραίτητα εφόδια, αλλά τα καταφέρνω. Ξυπνάω τους γείτονες και τους υποχρεώνω να αρχίσουν το τραγούδι. Πολύ πιο ικανοί στις ηχητικές πιρουέτες, αρχίζουν να ανταγωνίζονται, φτάνοντας σε μουσικές ακροβασίες.
Ξημέρωσε για τα καλά, οι εργάτες στη διπλανή οικοδομή άρχισαν το καλούπωμα, από τον φούρνο στη γωνία μοσχοβολάνε φρέσκα τσουρεκάκια, οι πρωινοί αθλούμενοι σταματούν στο περίπτερο για έναν χυμό και τα τσιγάρα της ημέρας, κι εμένα, παρ’ όλες τις προσπάθειες, δεν με έχει πλησιάσει θηλυκό.
Έτσι είμαστε εμείς τα κοτσύφια. Τη μια έχουμε, την άλλη δεν έχουμε. Είμαστε όμως ευτυχισμένα, όπως όλα τα πουλιά, εκτός από αυτά που είναι κλεισμένα σε κλουβιά. Γουργουρίζει το στομάχι μου. Βλέπω στο χώμα το κανναβούρι που πετάει ένας γενναιόδωρος γείτονας καθημερινά, λέω να το αφήσω για τα πιο ταλαντούχα μακρινά αδέλφια μου.
Βγάζω την μπέρτα και το ράμφος και κάθομαι στο τραπέζι. Ο γιος μου έφτιαξε χορτόπιτα.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Μαΐου, τεύχος 169.
