Από παιδί λάτρευα το ραδιόφωνο, ειδικά τα ανεξερεύνητα βραχέα κύματα, εκεί όπου εξέπεμπαν οι σταθμοί παγκόσμιας εμβέλειας. Μπι Μπι Σι, Ντόιτσε Βέλε με δελτία ειδήσεων στην ελληνική γλώσσα, αυτά που ακούγαμε στο σπίτι όταν τα ντόπια ήταν στρεβλά. Εκτός από τα δελτία, ακούγαμε σταθμούς από την άλλη άκρη του κόσμου, ακατάληπτες ομιλίες, πρωτόγνωρες μουσικές και εκπομπές μηνυμάτων από καράβια στις πιο άγριες θάλασσες του πλανήτη. Αργότερα γοητεύτηκα από τους δικούς μας ραδιοερασιτέχνες, οι οποίοι ήταν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κυνηγημένοι από τις αρχές με τη βοήθεια τροχήλατων ραδιογωνιόμετρων και οι οποίοι έκαναν εκπομπές του γούστου τους και μας αφιέρωναν και κανένα σουξεδάκι.
Αυτή μου η αγάπη με έφερε στο πλατύσκαλο των σχολών Πάλμερ, ήμουν έτοιμος να μπαρκάρω ως μαρκόνης. Μπορεί να μην το σπούδασα ποτέ, ούτε πως μπάρκαρα, ασχολήθηκα όμως με ζήλο με την ασύρματη τηλεγραφία και τον κώδικα Μορς. Προχθές το βράδυ καθόμουν στο μπαλκόνι, νύχτα μαύρη και ζεστή, και από την πιλοτή άκουγα κάτι που μου θύμιζε τηλέγραφο, τελείες και παύλες που, όταν μετέφερα στο χαρτί, διαπίστωσα πως περιείχαν μηνύματα.
«Καλοκαίριασε, μεγάλε, ώρα για διακοπές. Κάνε κάτι μην ξεμείνεις στην πόλη και αυτό το καλοκαίρι». Ήταν ο πρώτος γρύλος του φετινού καλοκαιριού και ήταν θρασύτατος. Με τον φορητό προσομοιωτή τηλέγραφου απαντώ στο πρασινωπό έντομο: «Διακοπές δεν έχει ούτε φέτος και λέγε ό,τι θες. Δεν υπάρχει φράγκο και να ’θελα, οπότε θα τη βγάλω με μεγάλους περιπάτους στην όμορφη γειτονιά μου». «Είσαι ένας μίζερος τσιγκούνης, έχεις ξεχάσει το νόημα της ζωής και, τελικά, πώς θα τη βγάλεις τον χειμώνα χωρίς μερικά μπανάκια;». «Τα μπάνια μου τα έκανα όταν τα χρειαζόμουν, έτσι έσωσα και τις αμυγδαλές μου, τώρα πια μου είναι περιττά». «Περιττά είναι τα κιλά που κουβαλάς, αν θες να ξέρεις, και τα θαλάσσια μπάνια είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να τα ρίξεις ή τουλάχιστον να περιορίσεις τα σωσίβια που κουβαλάς».
«Άκου, γρύλε, με έπρηξες, στη φωλιά σου γρήγορα και άσε τα πολλά λόγια. Άλλωστε το δελτίο καιρού δίνει έντονα καιρικά φαινόμενα και, αν ρίξει κάνα χαλάζι σε μέγεθος κεφτέ και εσύ είσαι ακόμη έξω, δεν σε γλιτώνει τίποτα. Εξυπνάκια. Stop».
To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο, τεύχος 171.
