Στην τεράστια γαστρονομική παρακαταθήκη της Πελοποννήσου, οι πίτες αποτελούν σπουδαίο κεφάλαιο.
Το εντυπωσιακό με τις μοραΐτικες πίτες είναι η τεράστια ποικιλία τους σε γεμίσεις, κι αυτό διότι η Πελοπόννησος, εκτός από τη μεγάλη της έκταση ως γεωγραφικό διαμέρισμα, χαρακτηρίζεται και από ένα πλουσιότατο ανάγλυφο. Ψηλά βουνά, εύφοροι κάμποι και μια ατέλειωτη ακτογραμμή την προικίζουν με μια απίθανη ποικιλία προϊόντων. Τα κτηνοτροφικά της προϊόντα είναι φημισμένα. Τα μποστανικά και τα φρούτα της επίσης. Ο πλούτος της σε ψάρια και θαλασσινά άλλο τόσο.
Η πρώτη ύλη για τις πίτες, λοιπόν, είναι άφθονη και πολυποίκιλη. Στα ορεινά, τα τυροκομικά, το γάλα και το βούτυρο θα μπουν σε καταπληκτικές τυρόπιτες, τραχανόπιτες και γαλόπιτες (ή γαλακόπιτες). Συχνά στις πίτες μπαίνουν ζυμαρικά, όπως το τουτουμάκι στην Αχαΐα και στην Κορινθία ή ο τραχανάς στην Αρκαδία (κυρίως), όχι μόνο για να γίνουν πιο χορταστικές για τις πολυμελείς αγροτικές οικογένειες, αλλά και για να απορροφήσουν τα νόστιμα ζουμιά από τα υπόλοιπα υλικά της γέμισης, ώστε να γίνει η πίτα αφράτη αλλά και στιβαρή ταυτόχρονα. Την εποχή που γεννάνε οι γίδες και οι προβατίνες, οι αλμυρές και γλυκές γαλόπιτες όπως το κορκοφίγκι φτιάχνονται και με πρωτόγαλα, το πιο πυκνό, λιπαρό και απίστευτα νόστιμο και θρεπτικό γάλα που παράγουν τα ζώα αμέσως μόλις γεννήσουν. Στη Μάνη πάλι, τον Σεπτέμβριο που μεταναστεύουν τα ορτύκια έφτιαχναν την κοζούνα (ή το κοζούνι), πίτα με γέμιση από ψαχνό από το νόστιμο αυτό κυνήγι που τόσο αγαπούν οι Μανιάτες.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
