Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή για τη Νεμέα έβρεχε. Για λίγο ξεμύτισε ο ήλιος ίσα ίσα για να φτάσουμε στην πόρτα του 17 Χωριά χωρίς να γίνουμε μουσκίδι. Το πρώτο που είδαμε ήταν το υπερυψωμένο κελάρι. «Τα διαπιστευτήριά μας», μας είπε ο Κώστας Τουλουμτζής, εξηγώντας ότι, όταν πρωτοκάθισε εκείνος στο ίδιο εστιατόριο, που τότε λεγόταν Αντίκα, το περασμένο φθινόπωρο, έχοντας βρεθεί στην περιοχή για τις Μεγάλες Μέρες της Νεμέας, αυτός ο χώρος ήταν αποθήκη. Μπήκε στην κουζίνα, έπιασε τον ιδιοκτήτη, Μένιο Τουρλώτο (τώρα συνεταίρο του), και μοιράστηκε μαζί του την ιδέα του για μια πρόταση εστίασης δεμένη με τα κρασιά του τόπου. Μία εβδομάδα μετά έδωσαν τα χέρια. Έτσι γεννήθηκε το εστιατόριο, που πήρε το όνομά του από τα 17 χωριά της αμπελουργικής ζώνης των οίνων ΠΟΠ της Νεμέας.
Στη σάλα με την ξύλινη οροφή και την ξυλόσομπα, δίπλα σε παλιές φωτογραφικές μηχανές, μπομπινόφωνα, ραδιόφωνα και παλιά αντικείμενα καθημερινής χρήσης που απλώνονται στα ράφια βλέπεις άδειες φιάλες-ίχνη της οινικής δραστηριότητας των τελευταίων μηνών και αφίσες από εκδηλώσεις με αφορμή το κρασί. Στο κελάρι με το μοναστηριακό τραπέζι κρέμονται πίνακες του Γιώργου Σταθόπουλου που σε πάνε πίσω στα χρόνια της Enoteca, του εστιατορίου του Κώστα Τουλουμτζή που άφησε εποχή – τις σπουδαίες φιάλες που ανοίχτηκαν εκεί, αρχικά στα Βριλήσσια και στη συνέχεια στο Χαλάνδρι, πολλοί τις μνημονεύουν ακόμη. Ο «σπόρος» είχε φυτρώσει νωρίτερα στην Πίζα. Τον καιρό που σπούδαζε, δούλευε σε μια τρατορία, την οποία εντέλει αγόρασε.
Διαβάστε περισσότερα στο gastronomos.gr
