Στα τραπέζια του Καραβίτη δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να βλέπεις οράματα: τον Χατζιδάκι και την παρέα του στη μια άκρη, γέλια και φωνές από τους πρωταγωνιστές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ή, ακόμα πιο πίσω, τον γαλατά και τον λαχειοπώλη να σταμάτανε στη μέση της μέρας για μεζέ στο όρθιο. Στο παγκρατιώτικο στέκι που θα συμπληρώσει σύντομα έναν αιώνα λειτουργίας έχουν καθίσει γενιές και γενιές για να τσουγκρίσουν με ρετσίνα και να μοιραστούν φαγητό.
Και όσο όλα αυτά τα χρόνια η Αθήνα τριγύρω aλλάζει, το ταβερνείο μένει λίγο-πολύ το ίδιο. Το χαμηλοτάβανο κτίριο με τα κεραμίδια και το σκοτεινό, ατμοσφαιρικό εσωτερικό με τα παμπάλαια κρασοβάρελα παραμένει καταφύγιο για τον χειμώνα. Τα καλοκαίρια πάλι η δράση μεταφέρεται στην αντικριστή αυλή με τις μουριές που κρατάνε ταυτόχρονα δροσιά και τον θόρυβο σε απόσταση. Πιατέλες φορτωμένες με λεπτοκομμένα παϊδάκια, χεράτες πατάτες τηγανητές σε βαθιά γαβάθα, τρυφερές μπριζόλες, χόρτα και εκείνα τα τραγανά, αρωματικά κεφτεδάκια βγαίνουν απ’ την κουζίνα για να χορτάσουν παλιούς και καινούργιους θαμώνες.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο
