Νιώθω κάπως δεμένη με αυτή την αυλή, ίσως επειδή όσα χρόνια λειτουργούσε εδώ το Σινέ Ψυρρή και το μικρό εστιατόριο Κουζίνα, ήμουν τακτική. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που κάθισα στην αυλή για ποτό, το καλοκαίρι συνήθως προτιμώ την ταράτσα. Και ποιος δεν προτιμά να βρίσκεται ψηλότερα σε αυτή την πυκνή και φορές ασφυκτική πόλη, εκεί που τα κύματα του αέρα σκάνε συχνότερα στο σώμα μας; Κάπως έκκεντρα και μακριά από πολλά ψηλά κτίρια, με δροσούλα, φωτάκια, η ταράτσα στο Λοκάλι μοιάζει λίγο σαν ψέμα μέσα στο χάος της Αθήνας. Πίσω από το μπαρ μαζί με τους σταθερούς bartenders βρίσκουμε εδώ και λίγο καιρό τον ταλαντούχο Ηλία Στεργιόπουλο, που χαμογελάει πολύ στο νέο του πόστο, όσο χτυπάει στο σέικερ ντάκιρι. By the way, η #taratsa του έχει αυτονομηθεί ινσταγκραμικά (taratsa_bylokaliι).
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο
