Το αντικολλητικό τηγάνι των Μυκηναίων και οι αριστοφανικοί «Ταγηνισταί»
Το τηγάνι (τηάνι, σάτζι, σαχάνι, σαγανάκι, λοπάδα κ.ά., όλα υποκοριστικά του τήγανον ή τάγηνον) είναι σκεύος γνωστό στην αρχαιότητα. Πρόκειται για ρηχό και ανοικτό σκεύος που χρησίμευε σε αντίθεση με το βαθύ και κλειστό τσουκάλι-χύτρα– για το τηγάνισμα στεγνής τροφής με τη βοήθεια λαδιού ή λίπους, ή και για καβούρδισμα οσπρίων και ξηρών καρπών. Ήταν χάλκινο (γανωμένο, για να χρησιμοποιείται στη μαγειρική), πήλινο (κάποια είχαν επίστρωση εφυάλωσης εσωτερικά) ή και σιδερένιο. Έχει υποστηριχθεί ότι οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν αντικολλητικό τηγάνι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αριστοφάνης αφιερώνει στο είδος αυτό μια κωμωδία με τίτλο «Ταγηνισταί», η οποία δυστυχώς έχει χαθεί. Τα ελάχιστα αποσπάσματα που έχουν διασωθεί παραπέμπουν σε σκεύος με την ονομασία τάγηνον και στο επάγγελμα των τηγανιστών ή τουλάχιστον στην ειδικότητα μαγείρων οι οποίοι καταγίνονταν με το τηγάνισμα τροφίμων ή το φρυγάνισμα σπόρων (τρωγάλια). Στην ίδια κωμωδία αναφέρεται σε εσχάριον και εσχαρίδα, δηλαδή σχάρα με ανθρακιά πάνω στην οποία προφανώς τοποθετούσαν το τάγηνον. Ο ίδιος αναφέρεται σε ταγηνίταις, ως προσφορά στους νεκρούς. Χάλκινο τηγάνι με λαβή διακοσμημένη με εγχάρακτες παραστάσεις ανθέων, που καταλήγει σε σχήμα κεφαλής χήνας, του 5ου-4ου αιώνα π.Χ., αποκαλύφθηκε στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Για τους Βυζαντινούς στέγανον (τήγανον) ήταν το σκεύος στο οποίο τηγάνιζαν. Το τηγάνισμα είναι, λοιπόν, πανάρχαια μαγειρική τεχνική.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο
