Φοράει αυτά τα χαρακτηριστικά γυαλιά με το ανοιχτόχρωμο κίτρινο γυαλί και τον λεπτό σιδερένιο σκελετό. Στέκεται πίσω από το πάγκο, σίγουρα υπήρξε ξανθός, τώρα τα μαλλιά του είναι λευκά, σχεδόν ξυρισμένα. Τα χέρια του γεμάτα τατουάζ. Είναι πολύ ψηλός. Εχει ένα μειδίαμα σκοτεινό. Ξεροκαταπίνω, θυμίζει τον serial killer και κανίβαλο των εραστών του Jeffrey Dahmer που μας έχωσε στο μυαλό το Netflix. «Τι σημάδια μου στέλνει ο Αντονι Μπουρντέν;», αναρωτιέμαι. Αυτός με έφερε εδώ, στο δρομάκι της Παναγίας, για να φάω εκεί που συνεταιρίζεται ο διάβολος με το άγιο νερό. Είμαι στη Βενετία, στο στενάκι Calle de la Madonna, στην Οstaria «Al Diavolo & L’ Aguasanta».
Περπάτησα μέσα από στενά που οι ώμοι μου σχεδόν ακουμπούσαν στους τοίχους, κάτω από μπουγάδες, πέρασα μέσα από πλήθη με κοντάρια για selfies στη γέφυρα di Rialtο. Εκανα όλη τη διαδρομή για να φτάσω μπροστά σε αυτόν τον αλλόκοτο τύπο, περπατώντας με δυο ίσκιους. Τον δικό μου και αυτόν του Άντονι Μπουρντέν. Το σημάδι στο GPS με οδήγησε στην οδό της Παναγίας, το εστιατόριο όπου έφαγε ο Μπουρντέν βραστό κεφάλι βοδιού με μουστάρδα όταν έκανε το αφιέρωμα στη Βενετία για το «No Reservations». Τρώγοντας με τον Μπουρντέν στην Γαληνοτάτη Δημοκρατία. Το δικό μου μνημόσυνο.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
