Ζαΐρης, Τζιώτης, Λάσκαρης, Λυγίζος, Καλλιβρούσης… Περνάμε το Κάβο Ντόρο, έχω κλείσει το βιβλίο μου για να μη ζαλιστώ και προσπαθώντας να ξεχαστώ από το ύπουλο λίκνισμα του πλοίου που μου έχει δέσει κόμπο το στομάχι, διαβάζω τα ονόματα πάνω στα ζαχαρόκουτα, που είναι τυλιγμένα με λεπτές χρωματιστές κορδέλες σε φιόγκους. Θα έπαιρνα όρκο ότι κάθε επιβάτης στο βαπόρι από την Άνδρο για τη Ραφήνα, εκείνη την ημέρα, κρατούσε εκτός από τα μπαγκάζια του και διάφανες σακούλες με τουλάχιστον ένα-δύο κουτιά από κάποιο από τα ζαχαροπλαστεία του νησιού. Δεν είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω στη γραμμή Άνδρος-Ραφήνα. Με φουρτούνες και με μπουνάτσες στα πλοία αυτής της γραμμής έχουν διασχίσει τη θάλασσα δεκάδες χιλιάδες αμυγδαλωτά και παστιτσάκια και νουγκατίνες, κι έχουν ανοιχτεί κλεφτά εκατοντάδες κουτιά που έχουν φτάσει στον προορισμό τους λειψά – και ως εκ τούτου και ταλαιπωρημένα, καθότι, ως γνωστόν, σε ένα γεμάτο κουτί τα γλυκά δεν μετατοπίζονται με όσα μποφόρ και αν ταξιδεύει το καράβι. Μόνο αφού περάσαμε το Κάβο Ντόρο άνοιξα κι εγώ το κουτί μου και κεράστηκα δύο παστιτσάκια πλατιά σαν ιπτάμενους δίσκους.
Παραταγμένα το ένα μετά το άλλο στον κεντρικό πεζόδρομο που διασχίζει τη Χώρα της Άνδρου, η οποία είναι χτισμένη έτσι ώστε να καλημερίζει την ανατολή, τα ζαχαροπλαστεία της δουλεύουν με δυτικά συνταγολόγια. Τι είναι αυτά τα παστιτσάκια, γιατί μες στη μέση του Αιγαίου, από τη Χώρα και το Κόρθι μέχρι το Γαύριο, φτιάχνουν πάστες και τούρτες, νουγκατίνες και πουτίγκες, τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που αντί για γλυκό πορτοκάλι τρώνε παμπιλόνι και ανθό, και κουραμπιέδες την άνοιξη; Μια γλυκιά περιπέτεια ξεκίνησε όταν άρχισα να σκαλίζω τη ζαχαροπλαστική ιστορία της Άνδρου, την οποία, όπως έμαθα, εδραίωσε ένας Αθηναίος!
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο.
