Ιστορικές ταβέρνες και μικρά εστιατόρια μεταναστών, μεζεδοπωλεία και άρτι αφιχθέντα ξενοδοχεία με φαγητό και θέα. Αιωνόβια στέκια από τη μια, μαγαζιά που λειτουργούν εδώ και λίγους μήνες από την άλλη συνθέτουν το γαστρονομικό σκηνικό της πλατείας Θεάτρου. Το κοινό τους χαρακτηριστικό; Όλα γεμίζουν από κόσμο σχεδόν κάθε μέρα. Ακριβώς δίπλα, στη Βαρβάκειο, ξεφορτώνουν καφάσια με λαχανικά, κάποιος στο πεζοδρόμιο πουλάει σκόρδα, στον αέρα κορναρίσματα και μυρωδιά από τις ελιές και την άλμη τους. Δύο τουρίστες θέλουν να αγοράσουν το μισό από το μισό καρπούζι που πουλάνε στον Τσουπάκη και η μανάβισσα το κόβει υπομονετικά. Πιο κάτω, η Διπλάρειος Σχολή είναι περιφραγμένη και οι μπουλντόζες έχουν βάλει μπρος για τις πεζοδρομήσεις – μέρος της ανάπλασης του σημείου. Μπορεί τα σημάδια εγκατάλειψης να μην έχουν ακόμη εξαφανιστεί, η πλατεία όμως –που πήρε το όνομά της από το πρώτο πλινθόκτιστο χειμερινό θέατρο της πόλης, το οποίο χτίστηκε εκεί το 1838– δεν συστήνεται πια ως μέρος προς αποφυγή, όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα. Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι ζωντανή και δραστήρια, με τα τραπέζια στα φαγάδικά της να γεμίζουν γρήγορα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
