Αν τη γνωρίσεις νιώθεις αμέσως ότι πέρα από ζεστασιά αποπνέει και μια σπάνια ποιότητα. Η Βίκυ Βολιώτη πάνω από όμορφη γυναίκα, μάνα, σύζυγος και καλή ηθοποιός είναι και ένα σοβαρά σκεπτόμενο άτομο, που αποκλείει το κρέας από τη διατροφή της λόγω ιδεολογίας. Που σταματά να τρώει αβοκάντο, παρότι της αρέσει, επειδή χρειάζεται τόνους νερού για να καλλιεργηθεί. «Θα τρώω ελαιόλαδο, γιατί να τρώω αβοκάντο;», μου λέει αφοπλιστικά, όταν μου εξηγεί, πως η καλλιέργεια αβοκάντο σε περιοχή του Μεξικού, όπου καλλιεργείται συστηματικά, απαιτεί καθημερινά 9,5 δισ. λίτρα νερού, ποσότητα που αντιστοιχεί σε 3.800 ολυμπιακές πισίνες! Είναι αλήθεια, η Βίκυ δεν πτοείται από μόδες, ανασφάλειες και άλλες «αόρατες επιδράσεις», όπως λένε οι ψυχολόγοι την επιρροή των άλλων στη ζωή μας και που στέκεται όλα αυτά τα χρόνια στο ύψος της και ακόμα πιο ψηλά με προσεκτικές κινήσεις και επιλογές. Τη συνάντησα αυτές τις μέρες στο vegan εστιατόριο Γη, στη Γλυφάδα, καθώς γνώριζα ότι είναι vegetarian και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα για τον πλανήτη γη και για την ίδια.
Είναι 11 χρόνια που έχω κόψει το κρέας. Είναι βέβαια πολλά χρόνια που φλέρταρα με αυτή την επιλογή, όχι λόγω γεύσης, γιατί μου άρεσε πολύ το κρέας, αλλά λόγω ιδεολογίας. Δεν ξέρω αν έχει σχέση ή ήταν σύμπτωση, αλλά αποφάσισα να το κόψω όταν πέθανε η μητέρα μου. Μπορεί να έχει να κάνει και με το ότι τότε πέρασα μια περίοδο πιο εσωστρεφή, όπου κάποια πράγματα αποφάσισα να τα ξανασκεφτώ… Κάποια στιγμή είπα ότι δεν με ενδιαφέρει να είμαι σε αυτό το παιχνίδι της υπερκατανάλωσης κρέατος. Αν ζούσα σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι έτρωγαν αραιά και που κρέας, όπως πρέπει και να τρώμε, μπορεί να μην είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία. Κάποια στιγμή όμως αντέδρασα σε αυτή την υπερκατανάλωση, είπα δεν θέλω άλλο. Και από τη στιγμή που μπορώ να αντικαταστήσω το κρέας με κάτι άλλο, είπα θα το προσπαθήσω. Μου βγήκε πολύ εύκολα. Στην αρχή δεν είχα κόψει το ψάρι. Έναν χρόνο αργότερα όμως, πήγα να δω μια ταινία-ντοκιμαντέρ από τους σκηνοθέτες Ζακ Περίν και Ζακ Κλουζό, το Οceans. Με το που βγήκα από την αίθουσα είπα “τώρα θα κόψω και το ψάρι!”…
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
