«Μπορεί ο κόσμος να μην έχει λεφτά αυτόν τον καιρό, αυτό που έχω παρατηρήσει, όμως, είναι πως όταν κάποιος βγαίνει ψάχνει να πιει κάτι ιδιαίτερο», λέει ο Σπύρος Κατσιβέλης, o ιδιοκτήτης του Coal Mine (Αγίου Κηρύκου 2, Περιστέρι, Τ/210-57.80.460). Το μπαρ που άνοιξε πριν από έναν μόλις χρόνο δίνει έμφαση στο ουισκι και από την πρώτη στιγμή έγινε προορισμός για τους λάτρεις του κριθαρένιου αποστάγματος. «Στόχος μου είναι να προσφέρω στους πελάτες μου value for money επιλογές που δύσκολα θα βρουν κάπου αλλού. Μου αρέσει να φέρνω διαμαντάκια, καλά και σπάνια ουίσκι χωρίς να είναι πολύ ακριβά. Είναι ένα ποτό που αγαπάω και το μελετάω. Μου αρέσουν τα δυσεύρετα ουίσκι και τα αναζητώ σε κάθε ταξίδι μου. Πρόσφατα αγόρασα το Benriach, ένα ουίσκι που είναι one off και δεν θα βγουν άλλα από αυτήν την παρτίδα». Στο Coal Mine βρίσκουμε περισσότερες από 200 ετικέτες από τη Σκωτία, την Ιρλανδία και την Αμερική αλλά και από άλλες χώρες λιγότερο αναμενόμενες, όπως η Γερμανία, η Ινδία, η Ταϊβάν και το Μεξικό. Όποιος θέλει μπορεί να πάρει σε μια μεζούρα δύο ποτά για να δοκιμάσει διαφορετικά ουίσκι χωρίς να ξοδευτεί πολύ.
Ο Σπύρος είναι η ψυχή του Coal Mine, μιλάει για το ουίσκι με θέρμη και μεταδίδει τον ενθουσιαμό του στους πελάτες του. «Το ουίσκι είναι μνήμη και νιώθω ότι συνδέεται με το υποσυνείδητο μας. Μπορεί σε κάποιον να του βγάλει αρώματα δέρματος γιατί μικρός πήγαινε σε κάποιο εργαστήριο με τον πατέρα του και του έμεινε η μυρωδιά. Δεν με ενδιαφέρει ο πελάτης μου να έρθει να πιει ένα ποτό και να φύγει. Θέλω να μιλήσουμε, να μοιραστούμε γνώσεις και εμπειρίες, να ακούσουμε μουσική και να δοκιμάσουμε ιδιαίτερα αποστάγματα». Η διακόσμηση του Coal Mine κρύβει μια ενδιαφέρουσα ιστορία και ένα ιστορικό γεγονός που έδωσε το όνομα στο μαγαζί. Τη δεκαετία του 1930 λειτουργούσαν στην περιοχή τα Λιγνιτωρυχεία Αττικής. Δεν είναι τυχαίο που οι ντόπιοι ονομάζουν τη συγκεκριμένη συνοικία «Μαύρο Περιστέρι» ή «Κάρβουνο». Υπάρχουν ακόμη οι υπόγειες στοές από τότε. Το 1953 έγινε μια μεγάλη εξέγερση γιατί κατέρρευσε μία στοά, με αποτέλεσμα ένας λιγνιτωρύχος να χάσει τη ζωή του και άλλοι τρεις να τραυματιστούν. Το 1958 τα λιγνιτωρυχεία έκλεισαν οριστικά γιατί δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με τον οικισμό που αναπτυσσόταν. «Μου αρέσει η σύνδεση με το παρελθόν και θέλω να νιώθω ότι υπάρχει ιστορική συνέχεια στην περιοχή. Οι στοές υπάρχουν ακόμη κάτω από τα πόδια μας και λίγοι το ξέρουν αυτό».
Μπορεί το Coal Mine να μας ξεσηκώνει να πάμε στα Δυτικά για να απολαύσουμε ουίσκι, τα περισσότερα ουσκάδικα ωστόσο τα βρίσκουμε στο κέντρο της Αθήνας και έχουν αφήσει ιστορία. Το Jazz in Jazz (Δεινοκράτους 4, Κολωνάκι Τ/ 210-72.25.2460) άνοιξε το 1978, αρχικά στην Κρήτη. Ο Κώστας Σπανός ήταν ναυτικός και έκανε πολλά ταξίδια στην Αμερική. Εκεί, στη Νέα Ορλεάνη, προωτοάκουσε τζαζ μουσική, την ερωτεύτηκε κι έτσι αποφάσισε να ανοίξει το Jazz in Jazz. To 1994 μετέφερε το μπαρ στο Κολωνάκι όπου εσκεμμένα επέλεξε ένα κρυφό στενάκι για να χρειάζεται να ψάξει κάποιος για να το βρει. Ο Βαγγέλης Σπανός, ο ανιψιός του, σχεδόν μεγάλωσε εδώ μέσα. Από πιτσιρικάς βοηθούσε τον θείο του στο μαγαζί κι όταν εκείνος κάποια στιγμή του πρότεινε να το αναλάβει, δέχτηκε με χαρά. Τα τελευταία 12 χρόνια το τρέχει αυτός με μεγάλη επιτυχία, συνεχίζοντας την παράδοση. Στο Jazz in Jazz παίζει σχεδόν αποκλειστικά τζαζ μουσική, σπανιότερα θα ακούσεις και μπλουζ ή κλασική, ενώ κάποιες ιδιαίτερες βραδιές βάζουν και γραμμόφωνο. Η ποικιλία τους σε ουίσκι είναι εντυπωσιακή. Στην κάβα τους βρίσκουμε γύρω στις 150 ετικέτες από όλον τον κόσμο. Εκτός από τη Σκωτία και την Ιρλανδία φέρνουν ουίσκι από την Ελβετία, τη Σουηδία, ακόμη και από την Ταϊβάν και την Ινδία. Το μπαρ ανοίγει μετά τις 7 το απόγευμα και σχεδόν κάθε μέρα γεμίζει με κόσμο κάθε ηλικίας – θα δεις θαμώνες από 18 έως 85 χρονών, αλλά και τουρίστες που έχουν διαβάσει γι’ αυτό σε κάποιον ψαγμένο οδηγό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μας μπαρ στο Κολωνάκι και μάλλον σε όλη την Αθήνα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
