Είναι αυτές οι ταβέρνες που μπαίνεις και σε συνεπαίρνει η ιστορία τους που τη νιώθεις στην ατμόσφαιρα, στα έπιπλα, στους ανθρώπους της, στα πάντα. Είναι αυτά τα μαγαζιά που όσα χρόνια και αν πέρασαν, δεν επηρεάστηκαν από μόδες και τάσεις της εποχής, αλλά παρέμειναν αυθεντικά. Είναι εκείνα τα μέρη που όχι μόνο κράτησαν τις συνταγές τις παλιές, εκείνες χάρη στις οποίες έγιναν γνωστά, αλλά και την ποιότητα που είχαν, άσχετα από κρίσεις και πανδημίες. Είναι αυτά τα μαγαζιά που αγαπάμε και επιστρέφουμε ξανά και ξανά.
Λελούδας: ένα αυθεντικό κονάκι από το 1928
Η ταβέρνα αυτή άντεξε πόλεμο, εμφύλιο, χούντα και μεταπολίτευση, και απανωτές οικονομικές κρίσεις. O Λελούδας δεν άλλαξε τίποτα. Δεν εκσυγχρονίστηκε, κι όμως παρέμενει επίκαιρος από το 1928 που το προϋπάρχον μαγαζί ανέλαβε ένας εργάτης στα καμίνια, ο Δημήτριος Λελούδας από την Κύθνο. Ένα αυθεντικό κονάκι, εκ των παλαιότερων φαγάδικων της Αθήνας, από αυτά που κάνουν την καρδιά να σκιρτάει, να χορταίνει γλύκα και θαλπωρή. Μας θυμίζει τον δρόμο της απλότητας με κεφτεδάκια με φρεσκαλεσμένο κιμά, ζυγούρι κοκκινιστό, βακαλάο Ισλανδίας σκορδαλιά, ρεβύθια κοκκινιστά με ρέγγα στον φούρνο, βιολογική φάβα και φασόλια Φενεού, τηγανητές πατάτες Νάξου με κιμά και ξερή μυτζήθρα Καλαβρύτων, σταφύλι από τα Μεσόγεια ή δαμάσκηνο γλυκό φούρνου, και στο τσακίρ κέφι κρέμα καραμελέ.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
