Λίγο έξω από την Κερατέα, ο Κώστας Ιωάννου έχει στήσει τους γάστρους του σε τζαμωτό δίπλα στα τραπέζια της ταβέρνας του Σταφυλόμελι. Καθώς ψήνει, αγναντεύει και το βουνό απέναντί του, το Πανί. Στην παχιά θράκα, ο ένας από τους δύο γάστρους του σιγοψήνει αρνάκι με πατάτες και φρέσκια ντομάτα. Η μυρωδιά κάθε φορά που σηκώνει τον γάστρο με το ξυθάλι, για να δει αν είναι έτοιμο το φαγητό, με έχει ξετρελάνει. Δεν συναντώ συχνά ντομάτα μέσα στον γάστρο, αλλά εδώ οι ισορροπίες είναι θαυμαστές, ώστε να κοκκινίσει η πηχτή σαλτσούλα που λούζει αρνί και πατάτες, χωρίς να λες το φαγητό κοκκινιστό.
«Έπρεπε να ήσουν εδώ όταν κάναμε την ομελέτα», λέει ο Κώστας Ιωάννου. «Πριν από λίγο καιρό μπήκε στην αυλή ενός γείτονα μια αλεπού και του ξέκανε τις χήνες. Μεγάλη ζημιά. Του έμειναν όμως πολλά αυγά, σαράντα εφτά! Τα αυγά της χήνας, ξέρεις, είναι σχεδόν διπλάσια από εκείνα της κότας σε μέγεθος. Και πιο νόστιμα. Τα έφερε λοιπόν εδώ, τα βάλαμε στον γάστρο με λουκάνικο δικό μας και έγινε μια ομελέτα… Όλο το μαγαζί έφαγε». Μου δείχνει στο κινητό τη φωτογραφία και είναι να τα χάνεις! Φανταστείτε μια ομελέτα με διάμετρο σχεδόν μισό μέτρο, φουσκωτή, ρόδινη, να φουσκαλιάζει η γυαλιστερή της χρυσαφένια κρούστα καθώς βγήκε αχνιστή από τον γάστρο!
Με άλλα λόγια, ο Κώστας Ιωάννου εξηγούσε ότι στον γάστρο φτιάχνει τα πάντα. Και αρνάκι, και κατσικάκι, και γουρουνόπουλο, και κόκορα με μακαρόνια, και «χοντρό», και πάπια, και γεμιστά, και τουρλού, και ομελέτες με άγρια μανιτάρια που συλλέγει ο ίδιος από το Πανί, και πίτες που φτιάχνουν οι χρυσοχέρες συγγένισσές του, και κυνήγι που φέρνουν οι φίλοι του, τα πάντα! Το καθένα με τον χρόνο του, τον τρόπο του, τη φωτιά του. Τούτο το αρνάκι, το τρυφερό σαν αφρός, με την καπνισμένη νοστιμάδα της ντομάτας που μέλωσε μέσα στον γάστρο, ήταν ένα ποίημα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
