Στα τραπέζια του Καραβίτη δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να βλέπεις οράματα: τον Χατζιδάκι και την παρέα του στη μια άκρη, γέλια και φωνές από τους πρωταγωνιστές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ή, ακόμα πιο πίσω, τον γαλατά και τον λαχειοπώλη να σταμάτανε στη μέση της μέρας για μεζέ στο όρθιο. Στο παγκρατιώτικο στέκι που θα συμπληρώσει σύντομα έναν αιώνα λειτουργίας έχουν καθίσει γενιές και γενιές για να τσουγκρίσουν με ρετσίνα και να μοιραστούν φαγητό.
Και όσο όλα αυτά τα χρόνια η Αθήνα τριγύρω aλλάζει, το ταβερνείο μένει λίγο-πολύ το ίδιο. Το χαμηλοτάβανο κτίριο με τα κεραμίδια και το σκοτεινό, ατμοσφαιρικό εσωτερικό με τα παμπάλαια κρασοβάρελα παραμένει καταφύγιο για τον χειμώνα. Τα καλοκαίρια πάλι η δράση μεταφέρεται στην αντικριστή αυλή με τις μουριές που κρατάνε ταυτόχρονα δροσιά και τον θόρυβο σε απόσταση. Πιατέλες φορτωμένες με λεπτοκομμένα παϊδάκια, χεράτες πατάτες τηγανητές σε βαθιά γαβάθα, τρυφερές μπριζόλες, χόρτα και εκείνα τα τραγανά, αρωματικά κεφτεδάκια βγαίνουν απ’ την κουζίνα για να χορτάσουν παλιούς και καινούργιους θαμώνες.
Η ιστορία του μαγαζιού ξεκινάει το 1926. Ο Παναγιώτης Καραβίτης, με καταγωγή από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας, ανοίγει «καρβουνιάρικο» για να προμηθεύει τους κατοίκους της γειτονιάς. «Τα μαγκάλια…ακόμα και τα σίδερα για τα ρούχα με κάρβουνο δούλευαν τότε. Μαζί με το κάρβουνο, όπως συνηθιζόταν, πουλούσε και χύμα κρασί που έφτιαχνε με μούστο απ’ τα Μεσόγεια και οι γείτονες έρχονταν με τα μπουκάλια τους για να πάρουν για το σπίτι», λέει ο Βαγγέλης Λινάρδος, ένας από τους παλιούς ιδιοκτήτες της ταβέρνας η οποία έχει περάσει πια στην τρίτη γενιά. Κάτοικοι και εργαζόμενοι της γειτονιάς ζητούσαν καμιά φορά κάτι να τσιμπήσουν μαζί με το κρασί όσο περίμεναν. Λίγο τυράκι στην αρχή, καμιά μαρίδα αργότερα και πάει λέγοντας. Η Ισμήνη Λινάρδου, σύζυγος του Καραβίτη, ξεκίνησε να φτιάχνει μεζεδάκια κατόπιν απαιτήσεως δηλαδή και έτσι το κατάστημα έβαλε λίγα μεταλλικά τραπέζια, χωρίς καρέκλες όμως.
Σύμφωνα με αφηγήσεις, ένας ταξιτζής που είχε εκτιμήσει τη μαγειρική της κυρίας Ισμήνης έφερε ένα βράδυ στο μαγαζί τα μέλη του φυσιολατρικού ομίλου «Φοίβος» και η φήμη της διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Το καρβουνιάρικο εξελίχθηκε σε μαγειρείο και το μαγειρείο σε ταβέρνα με ψητά. Το 1953 με τον θάνατο του Καραβίτη η ταβέρνα μένει στον κουνιάδο και συνεταίρο του, Θόδωρο Λινάρδο.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο
