Πόλη τυλιγμένη στη γάζα ενός αστικού μύθου, η Ξάνθη είναι με την παλιά της συνοικία ένας τόπος μυστηρίου και περιπλάνησης. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που περπάτησα στα δρομάκια της ήταν στις Γιορτές της Παλιάς Πόλης και, λόγω της πολυκοσμίας, δεν μπόρεσα να μεταλάβω όσο ήθελα από το πνεύμα της. Η επόμενη ευκαιρία ήταν σε συνθήκες γαλήνης, ο ουρανός είχε φθινοπωρινή γκριζάδα, οι στέγες είχαν ξεπλυθεί από τη βροχή, ο αέρας έφερνε μυρωδιά από ξύλα που τριβόλιζαν, από κάστανα που ψήνονταν, από καφέ που φούσκωνε. Αυτό έφερνε η φαντασία, και οι αισθήσεις ανταποκρίνονταν. Η Ξάνθη ανοιγόταν μισοφωτισμένη, στα όρια της ψευδαίσθησης, τόση ήταν η απόλαυση του περιπάτου στη σκιά των σπιτιών της.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο.
