Tα μήλα είναι ένα αρχαίο φρούτο. Ίσως να δυσκολευόμασταν να βρούμε ομοιότητες ανάμεσα στα σημερινά και στα πρώτα εκείνα μήλα, που ήταν μικρά και με ελάχιστη σάρκα, πάντως άγριες μηλιές υπήρχαν από πολύ παλιά. Αν και οι σημερινές καλλιεργήσιμες ποικιλίες κατάγονται όλες από ένα είδος μηλιάς του Καυκάσου, το δέντρο υπήρχε και στον ευρωπαϊκό χώρο. Ναι, οι Ευρωπαίοι γνωρίζαμε από τα γεννοφάσκια μας τα μήλα. Μπορεί ίσως να πει κανείς ότι έχουμε παραγνωριστεί κιόλας. Γι’ αυτό και χαιρόμαστε μεν όταν πρωτοβγαίνουν στην αγορά τα καινούργια της σεζόν, φρεσκοκομμένα από τα δέντρα και γεμάτα χυμούς και αρώματα, αλλά μέχρι να φύγει ο χειμώνας τα έχουμε βαρεθεί.
Από τη μία η παραμονή τους στα ψυγεία επί μακρόν, όπου χάνουν την πρώτη τους νιότη, και από την άλλη η έλλειψη άλλων φρούτων, τα καταδικάζουν στην ανυποληψία. Βαριόμαστε. Αυτό είναι όλο. Επειδή όμως πενία (και ανία) τέχνας κατεργάζεται, ο άνθρωπος έχει βρει τρόπους να τα αξιοποιήσει σε μαγειρέματα και γλυκά. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν χιλιάδες συνταγές με μήλα, αλμυρές και γλυκές, παλιές και σύγχρονες. Για το χοιρινό με μήλα, ας πούμε, γίνεται αναφορά και στον Απίκιο. Ξέρουμε επίσης ότι τoν Μεσαίωνα αφαιρούσαν τον πυρήνα και τα αποξήραιναν, κρεμασμένα σε κλωστή όπως τις λιαστές ντομάτες. Στην κοιλάδα του Λίγηρα στη Γαλλία, τα χτυπάνε με σφυρί και τα αποξηραίνουν σαν τα ξερά σύκα κι είναι τα λεγόμενα pommes tapées, τα οποία μουλιάζουν σε κρασί και σερβίρουν σαν γλυκό. Στην Αυστρία τα κάνουν στρούντελ, στην Ολλανδία πάλι τα μαγειρεύουν με ρέγκα. Για να μη μιλήσουμε για τις μηλόπιτες που σχεδόν κάθε λαός έχει και τη δική του «εθνική» συνταγή ή προτίμηση.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
