Καλεσμένοι στου Βασίλη Μασσέλου, φίλου και συνεργάτη και οικοδεσπότη ακριβού. Το ραντεβού πρωινό, να έχουμε εμπρός μας τη μέρα, χρόνο για το μαγείρεμα, για τον καφέ, για το στρώσιμο του τραπεζιού. Χρόνο να ανάψουμε το τζάκι, να χαράξουμε τα κάστανα, να κυνηγήσουμε παιδιά και σκυλιά στο περιβόλι έμπροσθεν. Γεμάτα τα δέντρα, βαραίνουν τα κλαδιά τους από πορτοκάλια, μανταρίνια, λεμόνια.
Φτάσαμε νωρίς, ακόμα νωρίτερα ο Λευτέρης Λαζάρου, φίλος της οικογένειας, είναι ήδη στην κουζίνα – ο «βοηθός μου» τον συστήνει ο Βασίλης. Δεν υπάρχει βιάση, μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα είναι η παρέα μας – καθένας θα παίξει το κομμάτι του, το δυνατό του χαρτί, τη σπεσιαλιτέ του. Έχουμε από πριν συνεννοηθεί για τα εδέσματα, τι θα ψήσουμε, τι θα φέρουμε έτοιμο. Τι κι αν δεν ταιριάζουν; Τι κι αν η αναλογία κρεάτων προς λαχανικά κλίνει υπέρ των πρώτων; Μια προέκταση της παρέας είναι το τραπέζι μας, μια γοητευτική σύνθεση παράταιρων στοιχείων.
Η μέρα κυλάει με ρυθμό και οι ώρες μετρώνται με ποτήρια. Ξεκινάμε με καφέ, περνάμε στο κρασί και σύντομα είμαστε έτοιμοι να στρώσουμε τραπέζι. Ένα τραπέζι με τη λογική του ρεφενέ, μια αφορμή να περάσουμε καλά μαγειρεύοντας ολημερίς με φίλους. Κάποιοι φτάνουν στα μισά, αργοπορημένοι – θα τιμωρηθούν γιατί τελείωσε η σούπα, όλοι ζήτησαν και δεύτερη μερίδα. Παρελαύνουν εν χορώ οι μεζέδες, ζεστή η πανσέτα, το κοντοσούβλι αργοψήνεται στο τζάκι, λέμε ότι θα φαγωθεί για επιδόρπιο. Ρέει το κρασί και το κέφι και ο απολογισμός μετριέται πάλι σε ποτήρια και σε άδεια πιάτα στον νεροχύτη. Τα λάφυρα μιας μέρας σπουδαίας.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
