«Έτος ίδρυσης» και αφετηρία καινούργιας ζωής. Για ορισμένους αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα. Πόσο ανθεκτική μπορεί να είναι μια επιχείρηση που έχει αναδυθεί μέσα από το κύμα της προσφυγιάς κι από την πύρινη ζώνη της καταστροφής, για να αντέξει στη συνέχεια και πόλεμο και Εμφύλιο, σφοδρές πολιτικές αναταράξεις και άγριες οικονομικές κρίσεις, με επιστέγασμα μια πρωτοφανή πανδημία; Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι εκείνοι που τελικά τα κατάφεραν; Έχουν άραγε λάβει μια αναγνώριση εφάμιλλη των κατορθωμάτων τους; Φιλολογικά ερωτήματα που έρχονταν και επανέρχονταν τους τελευταίους μήνες, κάθε φορά που βρισκόμασταν με όλη την ομάδα του Γαστρονόμου γύρω από ένα τραπέζι σύσκεψης. Η κουβέντα φούντωσε ακόμα περισσότερο όταν ξεκινήσαμε να οργανώνουμε, μήνες πριν, το τεύχος του περασμένου Νοεμβρίου, που είχε θέμα τη «Μεγάλη κουζίνα της Μικράς Ασίας». Οι συζητήσεις μας με τους απογόνους Μικρασιατών, οι σοκαριστικές ιστορίες επιβίωσης, οι βουτιές στις βιβλιοθήκες, τα δεκάδες ιστορικά και λογοτεχνικά βιβλία που ξεκοκαλίσαμε, τα φθαρμένα διαβατήρια κι οι καμένες εικόνες που αντικρίσαμε κι ακουμπήσαμε με τ’ ακροδάχτυλά μας, όλα και καθετί, ένα ποτάμι που μας πήρε μαζί του. Φέτος λοιπόν, με αφορμή και την επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, αισθανθήκαμε ότι είχαμε χρέος να αφιερώσουμε τα Βραβεία Ποιότητας του Γαστρονόμου στον Μικρασιατικό ελληνισμό, που ξεκίνησε να μαγειρεύει το φαΐ στη μία πλευρά του Αιγαίου και το αποτελείωσε στην άλλη.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο.
