Ανηφορίσαμε τη νότια πλευρά του Μενοίκιου, στα 708 μέτρα, έχοντας διασχίσει περί τα 130 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε μεσημέρι στη Σκοπιά, ένα προσφυγοχώρι με μια χούφτα πέτρινα σπίτια χωμένα σε μια καταπράσινη πλαγιά του βουνού. Εντοπίσαμε το μαγαζί από τις μυρωδιές της τσίκνας και από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σπρώξαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα σε μια ζεστή σάλα που έκαιγε το τζάκι και βαρούσε ροκεντρόλ. Ο Ανδρέας Σταυρίδης, ιδιοκτήτης και μάγειρας, ήταν στην κουζίνα, χόρευε επάνω από αναμμένα κάρβουνα και γύριζε δυο πελώριες μπριζόλες. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, καθίσαμε πεινασμένοι πολύ και παραγγείλαμε με συνοπτικές διαδικασίες. Μας έφεραν ζοχιές από τον κήπο τους, αλάδωτες, μόνο με τα αλάτια τους και μισό λεμόνι στο πλάι. Μαζί έφεραν ένα μπουκάλι δροσερό νερό βρύσης, προζυμένιο ψωμί από τη διπλανή κωμόπολη, την Αλιστράτη, κατσικίσια γραβιέρα και γίδινο τυρί του ντόπιου τυροκομίου Ευγενειάδη, στα 81 μέτρα απόσταση από την ταβέρνα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
