Λίγα πράγματα στον κόσμο είναι τόσο ιταλικά όπως η pasta. Στα μάτια των ξένων είναι ένα από τα πιο δυνατά σύμβολα της ιταλικής ταυτότητας. Πάνω στην pasta οι Ιταλοί κατάφεραν να εδραιώσουν μια κοινή γαστρονομική κουλτούρα, συνδυάζοντας και υιοθετώντας δύο διαφορετικές παραδόσεις που συναντήθηκαν επί ιταλικού εδάφους: αυτήν των Ρωμαίων με τα φρέσκα πλατιά ζυμαρικά (βλ. λαζάνια), που μαγειρεύονταν στον φούρνο (σε ξηρό περιβάλλον) με την προσθήκη σάλτσας ανάμεσα στα φύλλα, και αυτήν της Μέσης Ανατολής που έφεραν οι Άραβες, με τα μακριά, στενά αποξηραμένα ζυμαρικά, τα οποία προτιμούσαν γιατί μπορούσαν να διατηρηθούν για μεγάλο διάστημα κατά τις μετακινήσεις τους στην έρημο.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του διάσημου χαρτογράφου και χρονικογράφου Al Idrisi, τον 12ο αιώνα στην πόλη Τράμπια κοντά στο Παλέρμο λειτουργούν αλευρόμυλοι και παράγονται αποξηραμένα ζυμαρικά (pasta secca). Η παραγωγή είναι μεγάλη και γίνονται εξαγωγές και σε άλλες χώρες. Χάρη στους Γενοβέζους εμπόρους, η πάστα διαδίδεται στον ιταλικό βορρά και η παραγωγή αποξηραμένων ζυμαρικών εξαπλώνεται στη Γένοβα, στην Τοσκάνη και στην Απουλία. Αντιθέτως, οι περιοχές που βρίσκονται στην Κοιλάδα του Πάδου (Λομβαρδία, Εμίλια και Βένετο) παραμένουν προσκολλημένες στην παράδοση των φρέσκων σπιτικών ζυμαρικών.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
