Μπορείς να μπεις κι από την πλατεία Αναλήψεως, μπορείς να μπεις κι από την οδό Κονίτσης (εκεί σε βγάζει το google maps). Στη δεύτερη περίπτωση η πόρτα ανοίγει αυτόματα και ξαφνικά βλέπεις τα πρώτα τραπέζια στο διάδρομο ενός κτίσματος που στεγάζει μαγαζιά − πάνω, αν δεν κάνω λάθος, έχει γραφεία. Τρως και εκεί στον διάδρομο, αν δεν σε πειράζει το (κάποιο) πήγαινε–έλα, μέσα όμως, τα δύο δωμάτια με τα λιτά, μοντέρνα έπιπλα και τα γεωμετρικά φωτιστικά που μοιάζουν με οριγκάμι, είναι πιο ωραία. Ζωντανά και χαλαρωτικά μαζί. Μικρό είναι, σχετικά, το Kinjo, που στα ιαπωνικά σημαίνει «γειτονιά», αλλά για τα τετραγωνικά του έχει απλωσιά, καθένας έχει τον χώρο του. Όση ώρα καθόμαστε, οι πάγκοι και τα τραπέζια αδειάζουν και ξαναγεμίζουν, κι ας είναι μεσοβδόμαδα. Στα τέσσερα χρόνια που λειτουργεί, έχει πια τους πιστούς του. Έρχονται μέχρι τα Βριλήσσια από διάφορα σημεία της Αθήνας. Ο Νίκος Πολιτάκος κάνει καλή δουλειά.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
