Αυτή η στενή λωρίδα θάλασσας, ένα μπογάζι πέντε έξι ναυτικών μιλίων μεταξύ του συμπλέγματος των Οινουσσών και των Καράμπουρνων (περιφέρεια της Σμύρνης στο βόρειο άκρο της χερσονήσου της Ερυθραίας, με περίπου 30 χωριά, ελληνικά και μεικτά) ένωνε μια φορά κι έναν καιρό δύο στεριές και δύο λαούς. Η Μαρία, η κόρη της Μικρασιάτισσας Στέλλας Κόλυβα, που μας υποδέχτηκε στις Οινούσσες μαζί με τους φίλους της Εύα Κασκάνη και Σαντάν Ντουρκάν, μας έβαλε στο αυτοκίνητο και, αφήνοντας πίσω το λιμάνι και την κατοικημένη πλευρά των Οινουσσών με τα δεκάδες εφοπλιστικά σπίτια, μας πήγε ανατολικά, στη μεριά που βρίσκονται οι πολλές βραχονησίδες, για να δούμε την πρώτη στεριά που πάτησαν οι πρόσφυγες των δύο διωγμών. Το Αρχοντόνησο, το Ποντικονήσι, η Γαϊδουρόνησος, ο Βατός και το Βατάκι, και η πιο μεγάλη νησίδα, ο Πασάς ή Παναγιά, είναι μια χεριά από την Τουρκία. Τα ακατοίκητα νησιά υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες που κατάφεραν –κολυμπώντας και πασχίζοντας– να διασχίσουν την απόσταση ανάμεσα στις δύο χώρες και να γραπωθούν στα βράχια. Ένα τόσο δα νησάκι η Αιγνούσα, βούλιαξε από πρόσφυγες, τα κατώγια, οι στέρνες κι ό,τι μέρος προφυλαγμένο υπήρχε γέμισαν με ανθρώπινο καημό.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο.
