Τo Kolokotroni 9 είναι για μένα case study. Για το πώς καταφέρνει να είναι από τα πιο φρέσκα και μπιτάτα μπαρ της πόλης, χωρίς ίχνος οίησης, χωρίς ίχνος διαφήμισης, χωρίς να πασχίζει να είναι στις λίστες με τα καλύτερα σε έντυπα και sites. Μια σταλιά μαγαζί, μια σούδα μέσα σκέτη ζάχαρη, λίγα τραπεζάκια έξω, ευλογημένο από την αύρα της στοάς που το έχει στον κόρφο της, από τις φουντωτές νεραντζιές της Κολοκοτρώνη που το κρύβουν σαν φυλαχτό. Ποτάδικο, κοκτεϊλάδικο, το πρωί καφέ, κουλ αλλά και αντι-κούλ, γιατί βγάζει τη γλώσσα στο κορδωμένο κουλ. Φτιαγμένο με τα υλικά που κάνουν τα μαγαζιά στέκια, με υφή παλιού μπαρ, όμως τωρινό, με ποτά φανταστικά, κλασικά και δημιουργικά, χωρίς πυροτεχνηματικές εμπνεύσεις, με γνώση, με νοιάξιμο, με γλυκιά εξυπηρέτηση, με ωραίο, ανθρώπινο κόσμο, όχι χίπστερ, αλλά χορτασμένους, ανθρώπινους ανθρώπους.
Μου λείπει αυτό και γι’ αυτό το σημειώνω: Βγαίνεις σε ορισμένα μαγαζιά και είναι σαν να βουτάς σε μια θάλασσα πόζας. Σφίγγεσαι και εσύ αυτομάτως, κοιτάς λαίμαργα γύρω σου, κολλάς στο κινητό σου αντί να κοιτάς τον απέναντί σου, φωτογραφίζεις, φωτογραφίζεσαι, ανεβάζεις, δεν ανεβαίνεις όμως εσύ, ξεχνάς γιατί βγήκες. Για να μιλήσεις, να φλερτάρεις, να πιεις, να χορέψεις. Και κάπου εκεί έχεις χάσει την εσωτερική λογική της εξόδου και τη θεραπευτική της ωφέλεια.
Τα ποτά του 9: καλή πρώτη ύλη, ωραίες μπράντες, δουλεμένες μείξεις, ωραία αρώματα, γνώση καλή της ισορροπίας, του μέτρου. Φρούτα, βότανα, λουλούδια σε ποτά μεταξωτά. Θα απολαύσεις και ένα καλό ρούμι σκέτο, μια τεκίλα, αλλά και κοκτέιλ, ό,τι αγαπάς.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
