Πάντα μετά την τρικυμία έρχεται η γαλήνη. Λίγες φορές, όμως, μια τόσο οδυνηρή τραγωδία μπορεί να οδηγήσει σε μια τόσο λαμπρή αναγέννηση, όπως συνέβη με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι πρόσφυγες με τη γνώση τους, το ανοιχτό μυαλό και το μεράκι τους για τις χαρές της ζήσης μπόλιασαν κάθε πτυχή του τόπου με νέο ζωογόνο αίμα. Στο τραγούδι συνέβησαν κοσμογονικές αλλαγές. Καταρτισμένοι μουσικοί, οι Πολίτες και οι Σμυρνιοί αναμόρφωσαν τα δεδομένα, από τη δημιουργία και την απόδοση των ασμάτων μέχρι την ηχογράφησή τους και βέβαια τους τρόπους της φυσικής έκφρασης και απόλαυσής τους στις λαϊκές ταβέρνες και στα καφενεία.
Λέει ο Μάρκος Βαμβακάρης(1): «Αυτοί οι άνθρωποι ήτανε μαθημένοι να δουλεύουνε και να γλεντάνε. Όλοι οι πρόσφυγες, μηδενός εξαιρουμένου. Μπορεί να δούλευε όλη τη βδομάδα σα σκύλος, αλλά το Σαββατοκύριακο πήγαινε να γλεντήσει. Όχι μοναχός του, να πάρει και τα κορίτσια του και τη γυναίκα του και την οικογένειά του, και να πάει να κάτσει σ’ ένα κέντρο […] όπως μέχρι τώρα από τους πρόσφυγες, και κοντά στους πρόσφυγες μάθαν και οι δικοί μας».
Κάπως έτσι το «ξεροσφύρι» άρχισε να συνοδεύεται από μεζεκλίκια «ουσίας» και γαστριμαργικής απόλαυσης. Ίσως γι’ αυτό και ο Μάρκος, όταν το 1936 θα στήσει δικό του «στέκι» στα Άσπρα Χώματα της Κοκκινιάς μαζί με τους πρωτοπόρους συνεργάτες του, Μπάτη, Στράτο και Δελιά, στο φέιγ βολάν, μαζί με τη φωτογραφία τους, φροντίζει να αναγράφεται: «ΘΑ ΕΥΡΗΤΕ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ ΜΕΖΕΔΕΣ, ΜΠΥΡΑ, ΟΥΖΟ ΚΑΙ ΓΛΥΚΑ ΔΙΑΦΟΡΑ». Τα τελευταία, δε, ήταν απολύτως απαραίτητα για τους… θεριακλήδες ακροατές.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
