Δεν έχει ταμπέλα αλλά έχει δύο εισόδους, από όπου βρίσκει δίοδο το φως για να τρυπώσει και στην πιο κρυφή γωνιά στην υπόγα της συμβολής Θεάτρου και Σωκράτους. Οι πρώτες γραπτές αναφορές για το Δίπορτο χρονολογούνται στα 1911. Ένα ρημάδι είναι το παλιό κτίριο του 1880 όπου στεγάζεται, σε ένα νευραλγικό σημείο της πόλης, πίσω από το πάλαι ποτέ «Μπαγιατοπάζαρο». Ο χώρος του, μια νοικοκυρεμένη εντροπία. Στα ζουμιά μες στις μαρμίτες βράζουν υλικά καλά – δυό βήματα είναι άλλωστε η αγορά – και τα φαγιά περιέχουν ουσία και ουχί μαγειρικές δάφνες. «Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές, απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα, όλη παρέα πίναμε εψές», έγραφε το ‘22 ο Κώστας Βάρναλης στο ποίημα «Οι Μοιραίοι», που σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το εμπνεύστηκε καθισμένος σε ένα από τα τραπεζάκια του Δίπορτου, πίνοντας για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Ο κυρ Μήτσος, κατά κόσμον Δημήτρης Κολιολιός, ο παραγιός του πρώην ιδιοκτήτη, κρατάει το Δίπορτο ιδιοκτησία του χρόνια τώρα. Γνήσιος Αρβανίτης, αυστηρός, λιγομίλητος, μπεσαλής, παλεύει να τα βγάλει πέρα με το ετερόκλητο κοινό που καταδύεται στο μαγαζί του και ταράζει την ησυχία του.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο.
