Στο βάθος της Σιναϊτικής ερήμου, μέσα στα τείχη της Μονής της Αγίας Αικατερίνης, επιζεί αιώνες τώρα ένα μικρό και συμπυκνωμένο Βυζάντιο. Από την ίδρυση της μονής από τον Ιουστινιανό (549-565 μ.Χ.) και μέχρι τις μέρες μας, με Ελληνορθόδοξους μοναχούς που φημίζονταν για την πνευματικότητα και την καλλιέργειά τους, μακριά από τα μεγάλα πολιτικά κέντρα και τα πεδία των μαχών, συγκεντρώθηκαν εδώ και διατηρήθηκαν πνευματικοί και πολιτιστικοί θησαυροί, που συνδέουν σε αδιάσπαστη συνέχεια τον κόσμο της Ύστερης Αρχαιότητας με τον 21ο αιώνα.
Η διατήρηση των κειμηλίων υπήρξε πάντα για τη Σιναϊτική Αδελφότητα μία από τις μεγάλες της προτεραιότητες. Στις αντίξοες για τη δική τους επιβίωση συνθήκες της ερήμου, οι μοναχοί αποδύονταν σε έναν ακόμα τιτάνιο αγώνα, να διατηρήσουν με πενιχρά μέσα την πνευματική τους κληρονομιά. Στην προσπάθειά τους αυτή βρήκαν έναν μεγάλο σύμμαχο, το ξηρό κλίμα της ερήμου, που διαμόρφωνε ιδανικές συνθήκες για τη διατήρηση ευπαθών υλικών, όπως το ξύλο ή το χαρτί.
Ο κεντρικός ναός της μονής, το Καθολικό, όπως ονομάζεται στη μοναστηριακή ορολογία, σώζεται κτιριακά στη μορφή που βγήκε από τα χέρια των μαστόρων του, τον 6ο αιώνα. Κατά μοναδικό τρόπο διατηρούνται στη θέση τους τα αρχικά ξύλινα δοκάρια της στέγης∙ μάλιστα πάνω τους διαβάζονται σκαλισμένες οι πρωτότυπες επιγραφές, που μας πληροφορούν ότι ο βασιλέας Ιουστινιανός οικοδόμησε τον ναό εις μνήμην της πρόσφατα θανούσας συζύγου του Θεοδώρας. Αντίστοιχα σώζεται στη θέση της και η αρχική τετράφυλλη πύλη εισόδου στο Καθολικό, με σκαλισμένες διακοσμητικές παραστάσεις ζώων και φυτών, αλλά και επιγραφές από την Παλαιά Διαθήκη.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
