Στο Λασίθι αλλά και σε άλλα μέρη της Κρήτης, ετοιμάζουν κάθε Πάσχα δυο ειδών καλιτσούνια: τα ανεβατά, με προζύμι δηλαδή, μικρά πιτάκια σε διάφορα έντεχνα σχήματα, και τα πιο γνωστά λυχναράκια ή «καλιτσούνια της στιγμής», αφού δεν έχουν προζύμι και δεν υπάρχει αναμονή για το φούσκωμα. Και τα δύο γεμίζουν με γλυκιά και πλούσια τυρένια γέμιση μυζήθρας. Καλιτσούνια και λυχναράκια είναι το γιορτινό πασχαλινό κέρασμα για την οικογένεια και τους μουσαφίρηδες, ενώ τα πάνε και στην εκκλησία για να κεράσουν τους πιστούς.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα λοιπόν συγκεντρώνονται οι συγγένισσες και οι φίλες διαδοχικά στα σπίτια τους και όλες μαζί ζυμώνουν, ανοίγουν τα φύλλα, γεμίζουν, διπλώνουν, ψήνουν, κουβεντιάζουν, γελάνε. Είναι ένα έθιμο πατροπαράδοτο και μια μικρή ιεροτελεστία που απολαμβάνουν, περισσότερο όμως τη χαίρονται τα μικρά παιδιά. Ο φωτογράφος μας, Γιάννης Συκιανάκης, απαθανατίζει συχνά τις γυναίκες της οικογένειάς του σε τέτοιες γιορτινές περιστάσεις. Θυμάται την ετοιμασία των καλιτσουνιών αλλά και τη χαρά να τα δοκιμάζει μαζί με τα άλλα μικρά παιδιά της οικογένειας «για να δουν αν πέτυχαν», όπως λέει γελώντας. Φυσικά, μόνο με ένα καλιτσούνι ήταν… δύσκολο να αποφασίσουν, χρειάζονταν τρία και τέσσερα για να σιγουρευτούν ότι βγήκαν σωστά -οι γυναίκες δεν δοκίμαζαν, τηρούσαν αυστηρά τη νηστεία του Μεγαλοβδόμαδου. Η γιαγιά από την πλευρά της μαμάς του, Ευρυδίκη Χρυσουλάκη ετοίμαζε τα ανεβατά ενώ η γιαγιά από την πλευρά του πατέρα του, Ευαγγελία Συκιανάκη, ετοίμαζε τα λυχναράκια. «Τα είχαν κανονίσει έτσι ώστε να τα μοιράζουν», θυμάται.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
